دست مریزاد که بی من میتونی منو از تو دلت می پرونی کاش کمی حال من رو بدونی میری موهای من گندمی شه کاره من بغض و سردرگمی شه عاشقت شاعرِ مردمی شه واسه قلبم تو فرمانروایی... این همه زار زدم پس کجایی!؟ از خودی می خورم دردم اینه بسمه...
ای آنکه مرا برده ای از یاد، کجایی؟ بیگانه شدی؟ دست مریزاد، کجایی؟ در دام توأم، نیست مرا راه گریزی من عاشق این دام و تو صیّاد، کجایی؟ محبوس شدم گوشه ی ویرانه ی عشقت آوار غمت بر سرم افتاد، کجایی؟ آسودگی ام، زندگی ام، دار و ندارم در راه...
ای آنکه مرا بُرده ای از یاد ، کجایی؟ بیگانه شدی ، دست مریزاد ، کجایی؟
