متن رضا جلالی الوار

بال بال می زنند
پروانه های سپید
در گرگ و میش صبح های یک بیمار
لب های کودکی هجا می کند
پ
رس
تار
آه، تمام مهربانی های یک بیمارستان!

زندگی را کودکانه دیدم
این جهان را نوبرانه چیدم
در سبد تدبیر پنهانش کردم
در رویا و خیال
در شعر های عاشقانه
در سکوت شعله های آتش پنهانش کردم
شاید
شعر خوشبختی من را
آن شاه ماهی اقیانوس ها گفته باشد
در جهانی که دیگر مال من است
بی خیال...

طهران شد تهران
اما رویایش همچنان
بی نقطه و ساده
برج میلاد فرزندش
هنوز هم مادرش را دوست دارد
بر روی دیوار های بازار کهنه
هنوز هم
مرگ بر شاه دیده می شود
هنوز هم تاریخ دیده می شود
قهوه های خیابان آرژانتین
دوباره تلخی را
فراموش کرده اند
خط...

به رویا های کاغذی
مردم شهر می نگرم
که با دستان تهی
مچاله می شوند



رضا جلالی الوار