شعر نو

این عجب نیست که بر دار کِشَد مژگانت

غم بی تاب پر از گریه چشمان مرا

اردیبهشت
با چشمانِ نرگس
از پسِ پنجره‌ها سرک می‌کشد
و بوی خاکِ باران‌خورده
دلم را می‌بَرد
تا جایی دور...
جایی که باد
موهای درختان را شانه می‌زند
و گنجشک‌ها
قصه‌ی عشق را
نجوا می‌کنند...

پر از رنگم امروز
مثل یک لبخندِ ناگهانی!

«پری»

پسرکی رنج‌دیده،
در کوچه‌ نشسته.
تنها و سرخورده.

پیرزنی مهربان،
به زیبایی طاووس،
به استقبالش آمده،
با چادری گل‌گلی، سپید.

قلبش به وسعت اقیانوس،
مهرش، لطیف‌تر از باران.

پسرک،
به‌سوی آغوشش دوید،
تند و شتابان.

در دستش، گیلاس؛
سبد، سبد احساس.

یاکریمی، مهمان آن‌ها،
نشسته بر دیوار همسایه،
می‌خواند...

آنکه همیشه از من و از عشق میسرود
این بار پشت جمله اش اما گذاشته..!!!

«شوریدگی»

در این شام تار،
در پشت پنجره نور،
که باد از میان شاخه‌های بید می‌گذرد
و آه تو را به ارمغان می‌آورد از دور،
لبخندی بر لبانم نقش بسته؛
اما، چه کسی می‌دانست برای آخرین بار!

درد تو،
مانند برفی سنگین،
بر شانه‌های من می‌بارد،
می‌نشیند و سنگینی می‌کند....

آه، ای مرثیه‌ی غریبانه‌ی من...
من،
همان‌جا ایستاده‌ام
که تو لبخندت را
به باد دادی...

امروز گره میزنم
واژه ها را میان
حیض  کلمات و
نطفه های  مانده در بکارت زمین
تا
  شادی جوانه زند در میان نحسی اعداد
و واژه ها
سربه خاک درآورند
به شوق آبستن قلم

ای جوانه ی نوپا!
به کدام ریسمانِ خورشید
گره خورده ای
که به تحلیل کشانده ای
رگهای جهان را؟

حواسم به خودم هست
نه به گنجشکی که در کوچه ی بارانی تو
دانه های خیس باران را می چیند،
نه به نجوای پروانه ها که بر لبه ی پنجره
با، باد هم آواز می شوند.
ذهنم تنها در مدار رینود می چرخد،
واین پرسش که چرا تب آتشین من...

دلت را بهاری کن دخترم
اسفند با دسته گلی ، زیبا پیشوازمان آمده است
باران پاییزی غم ها را شسته است
برف زمستانی دلها را سفید کرده است
بهار آمده است بخند مادر
دلت سبز شده و لپت قرمزست
بخند مادر ،بوی عطر غنچه ها پیچیده است..
غم رفته و...

سوگ

نکند که ما اضافات دنیاییم،
که این‌گونه خار و خفیف،
در به در،
به دنبال یک لحظه آرامشیم.

در پی تبسمی ناگهانی،
یا عصر بارانی دلپذیر،
شامگاهی دل‌نشین،
یک‌بار لذت برف‌بازی؛

چونان سگ پاسوخته،
سرگردان،
می‌دویم؛
اما دریغ از رسیدن
دریغ

چگونه است دویدن و نرسیدن؟
چگونه است حال...

تو خنده‌های شادی،
شادی‌های نابی،
که در تاریکی شب،
روشن می‌کنند،
چراغ‌های امید را.
ذوق رنگین‌کمان،
که پس از هر باران،
به زمین هدیه می‌دهد
رنگ‌های زندگی را.

تو شوق نخستین نگاهی،
که در چشمانت،
ستاره‌ها می‌شوند پیدا.
گرمی آغوشی،
که در سرمای دنیا،
پناهگاه روح می‌شود؛
می‌شود مأمن،
مأوا.

تو حس خوب اولین دیداری،
زیباترین دلداری،
که در خاطره‌ها جاودانه می‌شود.
شیرینی اولین بوسه‌ای،
که در کام زمان می‌ماند،
همچون شهد گل‌ها.

تو خنکی چشمه‌ای،
که در گرمای تابستان
تازه می‌کند،
جان خاک تشنه را.
آواز بلبلی،
که در سکوت جنگل،
آزادانه فریاد می‌زند،
جادوی عشق را.

بیا و خود را
خدای شعر هایم
بر همه بنما
خودت هم میدانی
همین چند غزلی
که میگویم
تمام حرف های دلم
را مو به مو
در بیت ها
روانه ی دلت میکند و تو
مرا
سایه بانی هستی
که غم در
سراپای وجودم
لحظه ای جا نگیرد و
تنها...

نام شعر: آغوش


بی صدا صدایم کن
تا از ابتدا
عاشق اسمم شوم
بی هوا در زندان آغوشت
مرا حبس کن
این حبس را
بی تعارف
دوست دارم
از ابتدا
بیا بسازیم زندانی در هم
چون این زندانبان را
بی تعارف
دوست دارم
اگر باشد گناه عاشقی
سنگین ترین جرم...

نام شعر: منطق
پشت من گفتی ندارم من که حتی منطقی
آبرو داری همیشه کرده ام نا لایقی

می زنی تهمت چرا بر قلب این عاشق عزیز؟
من که تسلیمت همیشه بوده ام ای مشرقی

هرکسی لافی زده پشتت زبانش بسته شد
من نگفتم از بدی های تو همچون عاشقی...

درختی است
لبه ی پرتگاه
ریشه هایش در هوای خالی
دست می کشد به زخم های باد


فیروزه سمیعی

خاطراتمان سالهاست در کوچه های دلتنگی
گم شده است.

در میان قصه های بی پایان ،نفسهای خسته و

فریادهای جسته از گلو،

در هجوم اندوه برگهای پاییزی به خواب رفته.

و ما مانده ایم ، چشم به راهِ راهی که می دوید و می گریخت.

اینگونه گیر افتاده ایم در...

من شکستم
مراقب خودت باش
تا شیشه خورده های من
دستان لطیف تو را
نبرند

مجید محمدی(تنها)

در هیاهوی نگاهت
ایستادم در تاریکی چشمانت
تا با یک پلک تو
خورشید بدرخشد
و زمین برقصد
و با ریتم موسیقی صدایت
دوباره ضربان بگیرم

‍ مجید محمدی(تنها)

تنهایی
پرنده ای که بال هایش
در آسمان خیالی
پرواز می کرد


...فیروزه سمیعی

مسیح در آشپزخانه است
دست هایش چنگ می زنند
در میان قابلمه ها
نان در دستانش خاکستر می شود
و آب
چون خون
از شیر فواره می زند
چاقوهای تیز
به صلیبش می خندند
و دیگ های بهشت
دود اندود
مثل دعاهای بی صدا
در دل شب می جوشد

بر...