متن رضا خادمه مولوی

پاســـــــــــــــــــــــــورِ خیــــــــــــــال

خیال کردم دانستی که هستی
ولیکن دیر بود، مستی و راستی
تو پیکت را فرو بردی زمانی
که گفتم عاشقی! دل را تو بستی!
من از حکم بدم دل آمدم؛ امـــا
تو خشتت را خوب در دلم بستی
به پیک آخرم دل را بردیم
ندانستم دل از دلدار...

می رسد روزی که می گوینداو یکرنگ بود

زان که دائم زرد بود و زرد ماند و زرد رفت

هیچ اصرار ندارم که بمانی اما

صبر کن دوست ندارم که تو تنها بروی

سخت است بخندی و دلت غم زده باشد
هر گوشه ی پیراهن تو نم زده باشد
سخت است به اجبار به جمعی بنشینی
وقتی دلت از عالم و آدم زده باشد...

سخت است به اجبار به جمعی بنشینی
وقتی دلت از عالم و آدم زده باشد