امشب، ماه زخم کهنهی آسمان را بر تن میپوشد. سایهای آرام بر روشنایش میلغزد، انگار جهان نیز لحظهای دلگیر میشود. و من، در سکوت این گرفتگی، خود را مییابم؛ نیمهای روشن، نیمهای پنهان همچون ماه.
