متن غم عاشقانه

دلم پیـوسته پندارد که می آیی ولی انگار


خیالی بس عبث باشد چنین پندارِ زیبایی

دلتنگی،
یعنی عطرش
در اتاق پیچیده باشد؛
خودش نباشد،
و تا صبح با خیالش بیدار بمانی...

bzahakimi@

فضای جمعه وُ، دل، منتظر شد؛

گُل و، هر جوششِ گِل، منتظر شد؛

میانِ راه‌های عشق و احساس،

دلم، منزل به منزل، منتظر شد!

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه باک
نازنینا، تو چرا بی خبر از ما شده ای؟

آن نگاری که: به جانم رخنه داشت
رفت و من را با غمش، تنها گذاشت
رفت و خندید او بر این جانِ نزار
ای دریغ از رحم بر، احوالِ زار

رفت و احساسِ مرا، بشکست باز
بغضِ دل، در سوگِ جان، بنشست باز
بعد از او، دیگر گمانم نیست دل
شاد گردد، با صدای هیچ ساز

اینکه هستی و ندارمت،
خودش غمی جدا از غم هاست.

بیهوده اَند دقایق
وقتی که بودنَت اتفاقی ست که نمی دانم در انعکاسِ
زمان می افتد یا؟...
و امان از این یا و اگر، که اگر بدانی چگونه؛ بودنَم را، هَستَنَم را،
غریق می سازند، لحظه ای درنگ نخواهی کرد.

دوست دارم همیشه با تو باشم،
دوست دارم هر صبح، تو با بوسه‌ای از خواب بیدارم کنی
و به آغوشم بکشی با نگاهی مشتاق و
عشقی بی‌پایان.
و از من همه‌ی خوبی‌ها جهان را بخواهی...
من اخم کردن‌هایت را،
خنده‌هایت را،
آواز خواندن‌هایت را
همه و همه دوست دارم...
دوست...

...اگرچه دریا دریا گریستم،امّا
شده ست تشنگیِ شوره زار،حاصلِ من...

اگه زندگیم یه کتاب بود،
صفحه‌ی تو
گوشه‌ای خمیده داشت:)

اصلا دوستی برای همین بود،
برای گم نشدن در برهوتِ جهان.‌
‌
‎

نیازم به تو
نه از سرِ تنهایی‌ست
نه بهانه‌ای برای شعر
چیزی‌ست
میانِ نبضِ کندِ غروب
و صدای نامت
که بی‌دلیل
در ذهنم تکرار می شود

عجب رنج عجیب و درد ناکیست، دوریت...

بیا، که عطر تو با نوبهار می‌آید
نسیم مست، ز کوه و دیار می‌آید

چو غنچه باز شود، خنده بر لب گل‌ها
بهار، مست ز عطر بهار می‌آید

دوباره سبز شد ای یار، کوچه‌های زمین
طراوتی ز دلِ روزگار می‌آید

ببین که بغض زمستان شکسته در باران
قسم به شاخه‌های...

**سوختن**

زبانم سوخت،
و طعم جهان را گم کردم.
دیگر نه سیب،
نه بوسه،
نه باران...
هیچ‌چیز مثل قبل نبود.

دلم سوخت،
و هیچ‌کس نفهمید.
نه دستی آمد،
نه آوازی،
نه حتی سایه‌ای بر دیوار.

حالا من مانده‌ام،
با زبانی که نمی‌چشد،
و دلی که دیگر
هیچ‌چیز را باور ندارد...

در انتظارت چشم هایم خیس و بارانی ست
آنقدر بارانی که ترس سیل و ویرانی ست
سقف امید و آرزوهامان ترک خورده
آری ببین بی تو چقدر اوضاع بحرانی ست

وچه دردناک است اندوه درخت
آن زمانی که به اجبار قامتش خم میکند
تاکه ضربه نرساند به دوست که در نزدیکیست
و کج و معوج میشود شکل زیبای تنومند لوندش
و لی آنقدر قوی میماند و دل درگرو ایثار می پیوندد
که لبخندش از میان اندوه نمایان است

فکر میکنم چینهای پیشانی ، بغضهای گره شده در گلو هستند که اندک اندک به سوی پیشانی هجرت و خانه جدید میسازند

احساسم
جاری‌ست در چشمانم؛
نگفته رازم را،
می‌دانی؛ می‌دانم؛
نگرفته نبضم را،
می‌فهمی؛ می‌دانی؛
نخوانده حسّم را،
می‌خوانی؛ می‌دانم؛
پس،
از چه روی نالانم؛ گریانم؟
پای‌ این‌ احساس،
می‌مانم؛ می‌مانم..‌.

سنجاق می کنم
بوی پیراهنت را
بر لبان خشکیده دلتنگی ،
وقتی اشک
می شوید
خاطرات غم گرفته ی رفتن را...

دست هایت را به دریا بده

رقص کن با موجی که تو را می خواند

و قدم بزن روی شن های خوابیده.

رویای گمشده صدا می زند تو را

و نسیم آرام آرام رازها را به هم می بافد

اما افسوس که

خورشید در آغوش دریا جا مانده.

پلنگِ خوش خیالِ شب !
ماهت را برده‌اند
تو در این تاریکی
به کدام قابِ محال،
روشندلی ؟

چند بار؟
با من بگو
از چشم‌هایم
چند بار دیگر باید سقوط کنم
تا از دست بدهد دنیا
اندوهش را؟