متن زهرا آشتا

دردیست غیر مردن کآن را دوا تو باشی فقط

گر تو را دورکنم
یا بروم هجر بورزم تا ک این قصه فراموش کنم؛
لیک با دیده ی گریان و دلِ خون چه کنم...

کفر نیست اگر بگویم
تو خالقی!
آری تو خالقِ واژه های نهانِ منی...
•🖇♥️•

و کسی درونِ من
فغانِ حُزن سر داده است...
شاید کسی درونم مرده است
یا شاید کسی دور می شود ز تَن...
شاید تویی باشد
یا شاید روح است از بدن..
مگر فرق هست بین تو و این روحِ حبس شده در بدن..؟

و به احترامِ آرزو های بوسیده شده
و کنار گذاشته شده
سکوت میکنم
به اندازه باقیِ سَنَواتِ عمرم...
که سینه مالامالِ این آرزوهاست...
اما تو توفیر داشته باش
رسیدنی باش...
ای حسِ به غلیان افتاده در مویرگ هایم:)

دلم آکنده از غم هاست...
تنم خسته!
سرم بازار مسگر هاست...

حوالیِ چشم ها
پشت انبوهِ مژه ها
میانِ برکه هایِ عسلش
دلِ ما خانه دارد..🫀🔗

ارغوانیِ خوشرنگِ دلنشین...
زردِ لیموییِ خُنَکَم!
دِلَت که گرفت؛
کفش هایت را بپوش با قدم هایم همراه شو
می رویم از این دیار
آرام و بی صدا
می رویم تا بیخیالی
دور نیست
با من بیا...

دیگر اما ماجرای نبودنِ تو و صبرِمن
ماجرای کارد و استخوان است...!

فلذا آرامِ جان!
به بلندایِ گیسوی تو سوگند که دگر دلِ ما قرارِ دوری ندارد!

رازِ سر به مُهرِ من!
و به هنگامِ غم
از سینه برون آ
لَختی از جسمِ نیمه جانم فاصله گیر
سنگین است غمت
ترسم این است که تحمل نتواند...
نه هراسِ مرگ
فقط؛
عهد کرده ام،یک نظر ببینمت بعد بمیرم...

-زهرا آشتا