سیمای عشق خدا در خلقتش گوید که زن سیمای عشق است که در ایثار و بخشش او همان معنای عشق است ندارم جلوه ای زیباتر از آن سرو رعنا به آغوشش بهشتی دادم آن گرمای عشق است بپرسم از خدا ، زن را چرا زیبا کشیدی! دلش آزرده از غمها...
با تو ام ای ماهتاب سرزمین قلب من لحظه ای پایین بیا، قدری تماشا کن مرا دستهایم را بگیر و روز و شب با من بخند شاهبانوی زمین و صبح فردا کن مرا
عشق اهورایی ای باد ! ببر قصه ی تنهایی من را تا یار بداند غم رسوایی من را چون قاصدکی نامه رسان شد گویم برسان شعر پریشانی من را چون یار خیالش شده آسوده ز عشقم با قافیه ی تلخ بگو راز شکیبایی من را من نیز اگر ساکت و...
فصل عشق ای که شعرت قصه گوی هر شب رویای من می بری سر را میان پیچش موهای من در میان کوچه باغ آرزو گل می خری تا بکاری در کنار خنده ی زیبای من مطمئن هستی ندارم هیچ طوفانی به دل قایقی بی بادبان داری تو در دریای من...
