متن سیما مشکات

چشمانش آیینه ای از دل پاکش بود
صداقت را فریاد میزد
اگر که راه دلش
به راه زبانش نبود
و موهایش
امواج خلیج..
که متلاطم میساخت
دل جوان و عاشقم را
و میکشاند به هر طرف
گاهی به سمت سبزی و راستیِ مازندران
و گاهی به مسلک مهمان نوازی گرم...

دیالوگ
-بنظرت چند سال دیگه فرصت زندگی دارم؟ فرصت اینکه بنده اش باشم.
-هیچ کس نمی دونه، قطعا اگرصلاح باشه خودش عمر دوباره بهت هدیه می کنه، خیلیا هستن که لحظه ی مرگشون متوجه این اشتباه می شن.
-چه اشتباهی؟
-اینکه از فرصت هاشون استفاده نکردن و دیر شد!
-آره...