متن روشنا

دیالوگ
-بنظرت چند سال دیگه فرصت زندگی دارم؟ فرصت اینکه بنده اش باشم.
-هیچ کس نمی دونه، قطعا اگرصلاح باشه خودش عمر دوباره بهت هدیه می کنه، خیلیا هستن که لحظه ی مرگشون متوجه این اشتباه می شن.
-چه اشتباهی؟
-اینکه از فرصت هاشون استفاده نکردن و دیر شد!
-آره...

پرتوی از روشنا

دیدی که آخر با غمت همخانه گشتم
آواره ی بوم و بر و کاشانه گشتم

از خود بریدم تا بگیرم دامنت را
ناغافل از کل جهان بیگانه گشتم

در شامگاه رقص گیسوی سیاهت
افتاده ای در گوشه ی ویرانه گشتم

آنشب که یادت را در آغوشم کشیدم...

دوباره یک روز روشنا، سیاهی از خانه می‌رود
به شعر خود رنگ می‌زنم، ز آبی آسمان خویش