متن شَماخیل

حضرتِ جاذبه در قصّه ی تَر جامانده
اشک در مَعبرِ شب عُقده ی چیدن دارد
آنقدر غُصّه زیاد است که هر پنجره ای
از بُلندای تنم شوقِ پریدن دارد


بعدِ تو درد شدن ماضی استمراری است
رو به آینده ی تاریک بُنِ فاصله ها
در سکوتی ابدی روح زمان سررفته...

تراشیده بودم سرِ خودنویس
که ازتو بگویم ولی پا نداد
تمامِ غمم ماند در قابِ مغز
دوخط ، دفتر کهنه ام  جا نداد


سکوتم قدم زد درون گلو
ترک های خود  را بغل هم نکرد
مُهمّاتی از  ضامنِ انفجار
سَرِ  زا ، کشید و  عمل هم نکرد


در این ماجرای...