متن شهریار جعفری منصور

در تپش باغ..
پشت چین تغافل..
میخک قرمز.

تنهایی آب..
کنار خشت غربت..
قیسی شیرین.

تَنَم هوشیار است..
مثل یک بیشه ی نور..
با غفلتی پاک.

موسمی دلگیر..
زندگی مثل یک سیب..
گریه ی انار.

پُرم از فانوس..
پاکی خوشه ی زیست..
سایه ای در آب.

سکوت و نگاه..
والا نت خاموشی..
نیایشگری.

بی پاسخ ماندم..
رنج های بی انتها..
غصه های سبز.

انکار نکنیم..
باید مواجه شویم..
رنج رهگشا.

بیا برویم..
بیا یک پُل بسازیم..
به سمت بی سو.

تو راست می گفتی..
ریه های زندگی..
اکسیژن مرگ.

کم شدنی است..
رنج ، از رنج دیگران..
محو نمی شود.

زندگیِ شاد..
استقبال از رویدادها..
راستی و انصاف.

نه وابسته است..
و نه کناره گیر است..
فکر منظم.

به هفت سنگ نخورد..
یادت مرا فراموش..
دوباره جفت پوچ.

یک سگِ ولگرد..
یک ماهیِ دریاها..
فاصله ای هست.

حریمی دارند..
این علف های غربت..
که تنهایی است.

وجود در نگاه..
و نگاه در ارزش ها..
اثر کرده اند.

نه امیدوارم..
و نه ناامید هستم..
فارغ از امید..

نمی گذارد..
خودت را نشان دهی..
پراکندگی..

باران می بارد..
برایش دشت و کویر..
فرقی ندارد..

شاید خراب شد..
و هرگز درست نشد..
این را قبول کن..

شهر بدی بود..
بر سرم در بیاور..
تلافیش را..

مرگ پیش من است..
مبهم و نامشخص..
مانند سایه..

آبرو یعنی..
کنش های منطقی..
نَهِشِ بدی..