متن شهریار جعفری منصور

جهش های پاک..
و قصه های ترسناک..
باغ اساطیر...

واژه در قفس..
در وسعت بی واژه..
انگور و نگاه...

مثل چمن بود..
دوست مرغ هوا بود..
روشن و آرام...

بالای رویا..
بعد از واقعیت ها..
هیچ ملایم...

در غفلتی پاک..
رو به گل تنهایی..
با ترسی شفاف...

دوباره بیا..
ساکت و تماشاگر..
دور از عادت ها...

باد در بیابان..
جزوه های مرا برد..
باران مرا شست...

خالی و تهی..
رسیدن به آرامش..
بی اسم و بی شکل...

خالیِ درون..
وزش سپیده دم..
حس بی وزنی...

سکوت در تهی..
دور از اسم ها و شکل ها..
آبیِ دریا...

امروز زندگی..
روغنی و سیاه است..
ببین و برو...

مه آلود شدم..
سرِ جاده معلوم نیست..
تهِ جاده هم...

یا تو می روی..
یا کبوتر خواهد رفت..
پس خوب نگاه کن...

حیف که می سوزد..
با علم و با تجربه..
دانش کودک...

اسم را بگیریم..
از همه ی موجودات..
به هیچ برسیم...

پُر از رنگ و نور..
کم کم تهی می شوم..
این است زندگی...

ثمر و سایه..
دهش بدون خواهش..
درخت بلند...

آن یک اشتباه..
برای من درست بود..
پشیمان نیستم...

صد ساله شدم..
آرزویی ندارم..
جز دشت سر سبز...

خاک را دوست دارم..
تو را بغل کرده است..
جای من خالی...

کلاغ می پرید..
باد تندی می وزید..
مترسک افتاد...

در ثانیه ها..
در دقیقه و ساعت..
آهسته بمان...

فرض کن مُرده ای..
حالا به تو یک فرصت..
داده شده است...

عاشق قانع..
به زندگی بله گفت..
اما خسته بود...