متن فرزانه جودی

یاد بدهید به خودتان بی حوصله بودن را...
اصلا یک وقت بگذارید برای بی حوصله بودن، برای جواب ندادن ، برای در نیاوردن لباس های چرک...
وقت بگذارید برای آرام شدنتان، برای زل زدن به سقف، برای حرف زدن با تابلوی روبه رویتان...
تلفن را از برق بکشید، پرده را...

پاییز را ببین،
چه بی منت می بخشد
تمام رنگ های زیبایش را به لحظه های ما! و چه سخاوتمندانه با قطره های بارانش دقیقه های ما را عطر عاشقی می بخشد
نگاه کن به زاویه طلوع خورشیدش که ذرات طلایی نور را مامور گرمای ثانیه هایمان می کند
کائنات...

ببین زمستان جان،
بیا اول کاری سنگ هایمان را وا بکنیم... سوز و سرما با تو،
راضی کردن یار با من !
آن برف های ریز ریز با تو...
متر کردن خیابان با من !
قندیل های گوشه ی نادوان با تو ،
ماهر ترین عکاس شهر شدن با من...