مرا عشقم صدا کن تا بریزم عشق سراپایت مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن عشق تنهایت مست در کوچه یادت اکنون سخت ویرانم نشستم زیر باران تا فرو ریزم به دریایت
و امان از گرداب تند نگاهت که غرق می کند مرا در طوفانی از حواس پرتی هایم،در طوفانی از معلق شدن بین بودن و نبودن ... امان از گیرایی چشمانت... زمانی که نگاهمان درهم گره می خورد روحم را برای مدتی هرچند کوتاه ازتن جدا می کند،گویی زمان می ایستد...
