بارها رفته تا به آستانه مرگم، از برای تو درحسرت نگاهتم عشقم ، عُمرم فدای تو
با تُ که باشم زمان از دستم می رود جایی که تُ باشی و من زمان جایی ندارد...
تو خون تو رگامی ،چه خوبه تو باهامی تو دوامی ، هوامی، تو چشامی چه خوبه تورو دارم ، برات کم نمیذارم حتی یه لحظه دوری از توهم شوخیه واسم امشب حالمون خوبه ،قلب من واسه تو ،تو سینه میکوبه عشقم قول مردونه میدم، این دل تا ابد با تو...
عشق من من یه دونه دل دارم اونم همه اش گیرتوعه
عاشقم، با همه وجود عاشقم شعرم، شراره ای است که در خاطره ها پرتاب می شود در هر بار خواندنش، عشقم بیشتر فرو می روید هر بیت آن مانند یک ترانه زیبا، به دل می شیند شعرم، شیرینی و تلخی را در آغوش می کشد در دشت عشق، میان گلها...
چشمان سیاهت ، مرا می برد غنچه لب هایت ، مرا می برد وقتی که آه میکشد لبهای تو پس لرزه ی آهت مرا می برد تمام جاده ها از برف پر شد تمام گوش ها از حرف پر شد بیا عشقم به فریاد دلم رس که صبرم سر رسید...
شده چون ماه شب روی تو عشقم دو شمشیرست دو ابروی تو عشقم قامت خورشید کنارت خمیده ست بس که بلندست شب موی تو عشقم گرچه صد بار مرا پس زده ای چشمانت می کشد مرا باز سوی تو عشقم چه شود ساخت از قلب مریض وقتی گل ببندند به...
هیچ روزی مثل روز اولین عشقم نبود چون برفت دیگر از آن روز جز تکراری نبود فیروزه سمیعی
مرا عشقم صدا کن تا بریزم عشق سراپایت مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن عشق تنهایت مست در کوچه یادت اکنون سخت ویرانم نشستم زیر باران تا فرو ریزم به دریایت
تو را امشب تجسم کرده ام من و با خویت تفاهم کرده ام من دلم لرزیده و لغزیده از بغض تو را امشب چرا گم کرده ام من بیا امشب بگیرم دامنت را تعارف کن دو لیموی تنت را دلم پر میزند امشب ببارد که باران تر کند پیراهنت را...
نیامد که نیامد... بعد از تو برایم دگر خنده نیامد اشک آمد و آهی و دمی زجه نیامد ریختم به درونم نفس خاطره هایت لبخند تو در عکس و منم خنده نیامد ای ماه من و مهر تو و چشم سیاهت ای دلبر آتش کش و دیوانه به راهت من...
وقتی میخنده، احساس میکنم خدا قلبمو نوازش میکنه!
تحمل میکنم فراغت را نبودنت را... نداشتنت را... به من گفتی چرا هرچقدر من ابراز میکنم علاقه ام را نسبت به تو تو با تبسمی مرموز سکوت میکنی؟ و تو چه میدانستی پشت آن سکوتم و زیر لبخندمرموزم راز عشق و فریادهای من عاشقت هستم نهفته بود... تمام هستی من......
عشقم فراموشم نکن هرگز با یاد چشمان تو میخوابم بااینکه رفتی در خیالاتم هرلحظه ام را بی تو بی تابم چون عقربی درحلقه ی اتش میچرخم و راه فراری نیست برروی این اتش بریز ابی ازدلهره دیگر قراری نیست درشعرهای خانمان سوزت چشمان سبزمن، بگو،جاریست؟ حتی اگر دردفترشعرت تک واژه...
خیلی حرفه یکی ضربان قلبش باریتم نفس های تو باشه قدرش را بدان نویسنده کوچک
شده چون ماه شبم روی تو عشقم دو شمشیر ست دو ابروی تو عشقم شب یلدا پیش تو طلوع خورشید بس بلند است شب موی تو عشقم گرچه صد بار مرا پس زده ای، چشمانت می کشد باز مرا سوی تو عشقم دوش پروانه نشست و سپس از دنیا رفت...
در دفتر عشق تو نوشتم مژگان سیاهت شده عشقم جانم به لبم رسیده هر روز رویای خیال سرنوشتم با من تو بمان قشنگترینم دنیا رو بکام تو نوشتم *تقدیم به آسیه همسر عزیزم*
امشب بیا و خستگی هایم جواب کن یک یک نوشته های دلم را حساب کن بی مهری ات مشابه کابوس بود گذشت شکر خدا که آمدی ترک عتاب کن از دودمان لطف نگاهت کمی به من یا که به ناز و حلقه ی مویت عذاب کن با تاب موی تو...
من با تو عشقم دنیارو دارم
عشقم نوشته بودم یک قصه ی خیالی در امتداد چشمم در سیر این حوالی تاسور و ساتِ نازت فریاد سینه ام شد گردیده حول و حوشم پاییز خشکسالی دیگر نمانده در دل حسی برای ماندن از هر چه آرزو بود این سینه گشته خالی از رعشه ی لبانم هنگام بوسه...
چو مهرت همچو گل ! بر قلبم اهدا میشود با محبت ، کاخ عشقم پر ز رؤیا میشود عشقم ! تو در این کاخ پادشاهی میکنی اوج پروازش ببین ! تا عرش اعلا میشود چشم حسودان در پی ، تفسیر عشقت کور شد نازنین ! در دیار عاشقان عشق تو...
چو مهر تو گلم ! بر قلبم اهدا میشود از محبت ، کاخ عشقم پر ز رؤیا میشود تو دراین کاخ مقدس پادشاهی میکنی اوج قدرت را ببین ! تاعرش اعلا میشود چشم هر انجمن از ، تفسیر عشقت کور شد نازنینا ! در دیار عاشقان ، عشق تو معنا...
باز امشب در گلو یک بغض مهمان من است این هق هق های لعنتی آهنگ گریان من است آخر به زنجیرم زدی عاشق کش بی مرام بعد از تو قاتل های من هر بیت دیوان من است هر روز زخم تازه ای ، هرشب نعش ام بر زمین از بس...
این محال نیست چه کِیفی دارد خدای مهربان باشد عشق باشد عطر شمعدانی و نم باران باشد تو باشی و من باشم صبح شود، تو با بوسه بیدارم کنی من دُورت بگردم ظهر شود، تو بگویی عشقم من فدای چشمانت شوم شب شود، تو بگویی عزیزم من در آغوشت بمیرم...
