دیشب همه اَش ثانیه بر دار کشیدم دلتنگِ خودم بودم و سیگار کشیدم با مشت زدم بر سرش وباز تپش کرد با این روش از قلبِ خودم کارکشیدم یک دفعه کبوتر شدم و بال گشوده تا صبح زمان نامه به منقار کشیدم یک باره شدم مورچه ، از روزن ذهنم...
خیال که واهمه ای از شکستن نداشته باشد آدم را مجاب بر لمسِ رویا می کند امروز من در خودم با تو آشنا شدم به تو سلام کردم و لبخندت را یک دلِ سیر تماشا کردم چند بار از جانبِ تو به خودم گفتم دوستت دارم و کمی بیشتر گرفتارت...
و چقدر جای امنیست آغوش کسی که بی واهمه دوستت دارد
