میدوختم به قامت حُسنش لباسِ وصف دردا که اطلس سخنم خوشقُماش نیست
هنوز دیر نیست؛ هنوز صبرِ من به قامتِ بلندِ آرزوست ...
آینه به فریاد آمد از نقش قامت تنهای من ...!
