من کمی گیچ، کمی مات...کمی مبهوتم! زنده ای مرده در این خالی پر تابوتم به کسی ربط ندارم... به خودم مربوطم! میروم دل بکنم از سر و سامان خودم بار دیگر زده ام دست به کتمان خودم! من کمی نفت... کمی شعله... کمی هم دودم! جاده ای رو به نهایت...
و حالا باید چمدان را از تنهایی های غلیظ مان پر کنیم و راهی شویم سمت تبعید گاه نارنجی رنگمان... ولی ای کاش پاییز گردن بگیرد این حس های یک طرفه لعنتی را.. میدانی جانم، اصلا عشق از هوای پاییز تراوش می کند به چشم های رسواگرمان همان ها که...
چشم‌ها دروغ نمی‌گویند.چندبار بهتان گفتم که اشتباه اساسی شما کم بها دادن به اهمیت چشم است. زبان آدمی شاید بتواند حقیقت را کتمان کند، ولی چشم‌ها هرگز.
کتمانِ دلتنگی، بند آمدنِ نفس است...
