بیابانی بی آب و بی انتها ، پشت سرم را که نگاه میکردم جز رد پا چیز دیگری نمی دیدم، آری؛ تشنه بودم اما بیش از آنکه تشنه ی آب بوده باشم تشنه ی دیدار تو بودم با خود می گفتم سراب تو بودی ، تشنگی تو بودی ،مقصد هم...
زمستان بود ، زمستانی همراه با خاطراتی از تو که در قلب من یخ بسته بودند. با خود میگفتم این آخرین زمستانی است که تو خواهی دید ، ولی این برایم زیبا بود،که پایان من از سرمای زمستان نخواهد بود بلکه از سوز و سرمای خاطراتت خواهد بود.
گریه کنی ،گریه کنم خنده کنی ، خنده کنم قدم زنی ، قدم زنم ناز کنی ، ناز کشم من عاشقم ، عاشق منم عشق چنین برد ز من ، هوش مرا عشق چنین دهد به یار، جان مرا امیررضا بارونیان
