وقتی نگرانم، به پناهگاهم می روم. هیچ نیازی به مسافرت ندارم. رفتن و پیوستن به قلمرو خاطرات ادبی ام کفایت می کند. زیرا چه وسیله تفریحی شریف تر و چه هم صحبتی سرگرم کننده تر از ادبیات وجود دارد و چه هیجانی لذت بخش تر از هیجانی است که کتاب خواندن نصیب انسان می کند؟
_ برشی از کتاب ظرافت جوجه تیغی نوشته ی موریل باربری
_ترجمهٔ مرتضی کلانتریان
ZibaMatn.IR
