چهره اش چون گل سرخ، دل به اغوا ببرد
با نگاهی ز سرِ مهر، مرا تا ببرد
در دل شب به خیالش همه جا در پرواز
ماه تابان ز ره عشق، مرا وا ببرد
ای نسیم سحری، بوی گلش را برسان
تا که آرام شود این دل شیدا ببرد
خاطراتش همه جا با من و در جان من است
دل من بسته به آن مهر، به بالا ببرد
هر چه کردم که ز یادش بروم، ممکن نیست
که دلم بسته به آن عشق، به رویا ببرد
در خیالم همه شب با رخ او راز کنم
صبح گردد و دلم باز به آن جا ببرد
ابر می بارد و من چشم به راهش ماندم
که بیاید ز ره دور و به دل جا ببرد
دل من بسته به زنجیر وفای او شده
چون کنم با غم این عشق که تنها ببرد؟
مهدی غلامعلی شاهی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
