مهدی غلامعلیشاهی

شب که با زلف تو پیمان سحر بستم و رفت
دل به تاراج غم و درد و خطر بستم و رفت

آن نگاه گذرا آتش در جان انداخت
چشم در چشم تو یک لحظه اگر بستم و رفت

هر چه از عشق تو در سینه نهان داشته‌ام
در غزل‌های پر...

نسیم نرم نوازش نشان نمی‌گیرم
ز باد و برگ و بهاران نشان نمی‌گیرم

سرشک سرخ سحرگاه می‌چکد ز نگاه
ولی ز چشم تو درمان نشان نمی‌گیرم

لبت چو لاله لطافت به باغ می‌بخشد
من از لب تو گلستان نشان نمی‌گیرم

شراب شوق شبانگاه شعله می‌گیرد
ولی من از می مستان...

در خیال تو شبی تا به سحر سوختمی
همچو شمعی که در آتش به شرر سوختمی

آتش عشق تو در سینه چنان شعله کشید
که چو پروانه در این شوق و خطر سوختمی

چشم مستت چو به جادو دل من را می‌برد
در تب هجر تو هر لحظه دگر سوختمی...

دل من در غم هجران تو پرپر شده است
خانه‌ی سینه ز داغت چو مجمر شده است

گل رخت آینه‌ی حُسن خداوندی شد
چشم من از نم اشکش چو نیلوفر شده است

شب که مهتاب به رخسار تو می‌افتد باز
عشق در سینه چو آتش‌فکن آذر شده است

آه من...

گر نگاهت با دل شوریده ناساز آمده
عشق در جان من از دیرینه با راز آمده

هر نفس در سینه‌ام صد شعله پنهان می‌شود
آتش عشقت مگر با شور و با ساز آمده

تا نشستی در دلم چون ماه در آیینه‌ها
صد هزاران جلوه در چشمم به پرواز آمده

می‌روی...

سوز سودای سحر در سینه پیدا می‌کند
شعله‌ی شوق شبانم شور غوغا می‌کند

موج مستی می‌کشد در جام جان جانانه‌ام
تا نگاهش نقش نو بر نقش دنیا می‌کند

لاله‌ی لبریز لب، لبخند لیلایی نشاند
خون به دل، خنجر کشان، خاطر تمنا می‌کند

مرغ مینای من از مستی به منزل می‌رسد...

شب شکست آینه در چشم مهتاب امشب
می‌چکد خون غزل از ریشه مضراب امشب

پنجه‌ی پیچک پاییز به تاراج گل است
می‌رود قافله‌ی عمر به شتاب امشب

تار مویی است میان من و دیوانگی‌ام
می‌کشد سلسله را شیفته در تاب امشب

صد هزاران گره از زلف پریشان باز است
می‌شود...

شب نشین خلوت اسرار خاموشی شدم
محرم صد پرده از دستار خاموشی شدم

در سکوت معبد عشقت چنان گم گشته‌ام
تا ابد مدهوش این دیدار خاموشی شدم

هر نفس صد نکته در دل داشتم اما ز شوق
همچو شبنم غرق در گلزار خاموشی شدم

آنچنان در پرده‌های راز پیچیدم که...

نگاهت آتش افکنده ست در جان و روان من
شراری از لبت افتاده در باغ جنان من

به گرداب غمت افتاده‌ام چون موج سرگردان
نه ساحل می‌شناسد دل، نه لنگر می‌توان من

چو شبنم در هوای روی ماهت می‌شوم خورشید
نگه کن تا ببینی چیست راز آسمان من

به زلف...

سوز سینه ساز شد، سر تا سراسر سوختم
شعله شد شور و شرر، در شام دیگر سوختم

لاله لب‌های لطیفت لحظه‌ای لبخند زد
لرزش لب‌های لعلت دید و یکسر سوختم

موج موی مشک مویت، مست مستان می‌کند
مثل مجنون در مسیر ماه منظر سوختم

نغمه‌ی نی نرم نرمک ناله‌ای نو...

شاخه شاخه شعله می‌رقصد در آوای نگاه
می‌تراود ماه در دریای سودای نگاه

زلف زنجیری تو پیچیده به گرد گردنم
می‌کشد هر دم مرا در دام غوغای نگاه

لعل لب‌های تو می‌بارد شراب آتشین
می‌چکد خون دلم در جام مینای نگاه

نرگس مخمور چشمانت به خون آغشته شد
می‌تپد صد...

در سحر چون نرگس شبنم‌نشان می‌گریه‌ام
همچو شبنم بر گل روی جهان می‌گریه‌ام

سینه‌ام آیینه‌دار ماه رخسار تو شد
در شب هجران چو ابر آسمان می‌گریه‌ام

موج اشکم می‌خروشد در غم گیسوی تو
همچو دریایی که در فصل خزان می‌گریه‌ام

بس که در گلزار عشقت خار غم چیدم کنون
با...

چشم مستت در شبی مهتاب را آتش زده
خرمن صبر و شکیب و خواب را آتش زده

زلف پرچینت به باد صبحدم پیچیده است
موج گیسویت دل گرداب را آتش زده

در سماع عاشقی چرخی زدم پروانه‌وار
بال و پر سوزم همه اسباب را آتش زده

هر کجا رخ می‌نمایی...

شب که مهتاب از افق جوشان برآید بی‌قرار
موج دریا همچو من طوفان برآید بی‌قرار

گر به گلشن بگذری ای سرو ناز باغ عشق
از دل هر غنچه صد آرمان برآید بی‌قرار

آتش عشقت چنان در سینه‌ام افروخته
کز نفس‌هایم شرر سوزان برآید بی‌قرار

چشم مستت راز دل را فاش...

نگاهت آتش عشقی به جانم می‌کشد هر شب
مرا در شعله‌های امتحانم می‌کشد هر شب

چو پروانه به گرد شمع رویت می‌زنم پر را
غم هجران تو تا آسمانم می‌کشد هر شب

نشسته در کمین چشم مستت همچو صیادی
به تیر غمزه سوی آشیانم می‌کشد هر شب

به باغ دل...

در نگاهت آتش سودا نهان است ای پری
عشق در چشمان تو پیدا نهان است ای پری

سین و سوسن، سرو و سنبل سر به سر مستند و مست
باغ در رقص تو چون صحرا نهان است ای پری

لاله لب‌های تو لبخند می‌پاشد به دشت
در دل هر غنچه...

در دل شب، سایه‌ها پرنور می‌سازد مرا
سوز سرد سینه‌ام مستور می‌سازد مرا

چون نسیمی بر فراز باغ خاموش و خموش
نغمه‌ی باد سحر مسحور می‌سازد مرا

چشم دریا، موج‌ها در سینه‌ام می‌افکند
اشک نیلوفر در آب معمور می‌سازد مرا

در خزان، برگ زردی در غروب افتاده‌ام
باد پاییزی مرا...

در دل شب، سایهٔ سرشار می‌سازد مرا
سکوتش، سرمهٔ اسرار می‌سازد مرا

چون نسیم نرم، نازک‌خواب گیسو را نواز
نغمه‌اش، نوشی به ناهار می‌سازد مرا

در غم دوری چو دودی در دل آتش نهان
عشق او، آتش به اخگر می‌سازد مرا

در غبار گم‌شده، گویی که گردابی شدم
گردش گردون،...

در دل شب، ناله‌ی دلدار می‌سوزد مرا
چون شرر در خرمن گلزار می‌سوزد مرا

چون صبا بر گل گذر کرد و نگاهی کرد و رفت
یاد آن دیدار در دیدار می‌سوزد مرا

ماهتاب از پرده‌ی ابر سیه بیرون زند
چشم آن مه‌پیکر بیدار می‌سوزد مرا

در غم هجران تو ای...

در دل شب، راز چشمانت به رویا می‌کشد
ماه در آیینهٔ مهتاب، تماشا می‌کشد

چون صبا در باغ، پیچیده ز عطر گلشنش
عشق تو در سینه‌ام، آتش به صحرا می‌کشد

در هوای وصل تو، چون مرغکی در بند غم
آرزویم را به سوی بام فردا می‌کشد

چشم مستت چون شراب...

در دل شب، ماه تابان در سفر دارد مرا
شوق دیدار تو چون موجی ز سر دارد مرا

چون نسیم صبحگاهی در چمن بی‌تاب و مست
هر گلی در باغ جانم بال و پر دارد مرا

آتشم، چون آفتاب از بام گردون بی‌قرار
تنگنای آسمان بی‌بال و پر دارد مرا...

در دل شب‌های تاریک آسمان می‌سوزدم
شعله‌ای از عشق پنهان بی‌امان می‌سوزدم

در هوای وصل جانان بی‌قرارم روز و شب
چون شهاب از شوق دیدار آسمان می‌سوزدم

چون نسیم صبحگاهی در گلستان عشق او
بوی خوش از عطر گیسوی جوان می‌سوزدم

در غم هجران یارم چون شمع سوزانم به شب...

در دل شب های تار، اندیشه ام پروانه شد
در سکوت لحظه ها، آواز عشق افسانه شد

چون نسیم صبحگاهی بر گلستان می وزید
عطر یاد روی او، در خاطرم جانانه شد

چشمه سار اشک من در جویبار دل روان
هر نگاهش بر دلم، چون گوهر یکدانه شد

ماهتاب آسمان،...

در هوای عشق تو، دل بی قرار و بی نشان
در نگاهت گم شدم، ای جان و ای آرام جان

با تو هر لحظه بهاری تازه در دل می شود
بی تو این دنیا تهی ست، ای نگار مهربان

در خیالت غرق گشتم، چون نسیمی در سحر
در میان این...