جهان، پی آمدِ عشق ست وُ عمر، دست آویز
برای بهره وری ها از این گذر، برخیز!
بگو به فکرِ چه هستی که بی هدف شده ای
درست قسطِ دل ات را نمی کنی واریز!
مگر قرار چنین ست زندگی، بشود-
شروعِ صبحِ سُرور وُ شبی بلاآمیز!؟
هر آن چه گفت سرشت ات به زیرِ گوشِ ازل-
نمود جوهرِ جان را فرا نیازانگیز
کجاست آینه ی پُرنمادِ چشمان ات
که موجِ مِهر شود از دهانه اش لبریز
چرا به دعوتِ عامِ بهار مشکوکی؟-
از اشکِ گنگیِ تو گریه می کند پاییز!
مگر چقدر در این صحنِ جلوه ها هستیم-
که پُربهانه از آغوش می کنی پرهیز؟
بیا معامله کن با زمان وُ طفره نرو
از آفتابِ کمین گاهِ خواهش ات نگریز!
نگیر فاصله از طیفِ دل مداری ها
شکارِ قهر نشو! مفت با خودت نستیز!
محسن آریاپاد
ZibaMatn.IR
