تبر !... دنکف تو انقد هرکس دس! ترأ جنگل واوینی ره فاکش پس! مگه نانی کی "میرزا" نام امرا ایسه گیلان مئن جنگل، مقدس!؟ ✍️ محسن آریاپاد برگردان به فارسی : تبر !... اینقدر در دست هرکس نیفت ! خودت را برای بریدن جنگل، پس بکش! مگر نمی دانی که...
ماچّی بویاَ داری ستاره سویاَ ! می نیگا سنگ ِ بست ِ دورون خُب قدم بزن خوایم تی قداَ بودوجم - بودُوَسته وارش ِ پیشانی، پورکوتر خیالی آسمان ِ سینه سر بوخوفته بیداری بیداری واخواباَشو مراُ - سنگ ِ ترازو نیه واگردَسن نوا ! نتانم تی خالی جایاَ می الو...
جهان، پی آمدِ عشق ست وُ عمر، دست آویز برای بهره وری ها از این گذر، برخیز! بگو به فکرِ چه هستی که بی هدف شده ای درست قسطِ دل ات را نمی کنی واریز! مگر قرار چنین ست زندگی، بشود- شروعِ صبحِ سُرور وُ شبی بلاآمیز!؟ هر آن چه...
گستره ی گیلان به کشفِ جاذبه های تنیده در کیهان بیا به خطه ی"جمشید"، پهنه ی"ایران" ببین چگونه از انواعِ رنگ مفروش ست زمین سبزِ شمال اش، به هدیه ی باران پذیره های درختان وُ کوه وُ دشت وُ دمن نظیرِ بسترِ "تالش"، پدیده ی "مریان" شُکوه "انزلی" وُ چهره...
تا ابر کشاندند مرا، آب ندادند بر تاب نشاندند ولی تاب ندادند از بهره ی شاهنده ی تقطیرِ نجابت - یک جرعه به من جاذبه ی ناب ندادند آن گاه که با دشنه بریدند حضورم - بر تیغه ی زنگاریِ آن ساب ندادند از ماهِ نگاه ام که ننوشیده گذشتند-...
پُر از شکوفه می شوم به خوشه ی نمای تو به کمترین اشاره از شعاعِ دیده های تو در این مرورِ پُر تنِش، که سینه زخم می شود - مرا نفس پُر است از لطافت ِ هوای تو نیازِ من به تو چنان گشود عرش ِ واژه را که سر...
رقص ِ جبر در خوابِ دیرپای حماسه همناله ی ناقوس ِ باور منجمان را - در گنگیِ اندوه، رصد می کند تاجدارانِ بی ابعاد غربت ِ قرنطینه را شکستند با نخستین پیش رَوی شماری از نشانداران بی نبرد، به نوپدیدان ِ مامور جان باختند گسترای پیشتازِ تبعیض ناکارآمدست گزینه های...
سرد نشو ! جوش نزن ! فرزند زمین هستیم ؛ دنباله ی زمان فقط این نیست ؛ همه چیز سخت است همین جا ؛ همین حالا همینطور که داری شعرم را می خوانی - همه با هم داریم بُر می خوریم دنیا ارزان است گران است یک چبز آن هم...
بر بلندای شهرلاهیجان، جنگلِ‌سبز قرار دارد این‌طرف کوه‌ست و آن‌طرف دریا، در وسط تالاب درخت ِشابلوط، نگهبانِ دشت ِقشنگ است که با باغ چای تا شهرسیاهکل می‌رود
کرانه در کرانه یاد انزلی در هوای گرم، مرا دارد باد می زند آن وقتی که دریا موج داشت مرغ غواص، اخطارگونه داد می‌زد
تا زمانی که آتشی بشتاب ! - شعله‌ور شو درونِ خاموشی
از آفتاب هدف‌مند ِ عصرِ خود، نگریز !
