بدیِ آدم هایی که میروند این است که فکر می کنند بعد از رفتنشان زمین از حرکت می ایستد، خورشید دیگر نمی تابد.
فکر می کنند ما قلبمان را از سینه در می آوریم و روی طاقچه می گذاریم تا برای همیشه خاک بخورد.
آن هایی که می روندفکر می کنند تا ابد حسرت ماندنشان و اینکه دیگری را به عشق ما ترجیح دادند را میخوریم و سعی می کنیم برای دلمان بهانه و دلیل بیاوریم تا رفتنشان را به دلمان حالی کنیم.
اما اشتباه همه ی آن هایی که می روند همین است...
این است که فکر می کنند ما دیگر بذر عشق را در دلمان نمی پرورانیم و برای همیشه عشق را آن ته ته های قلبمان چال می کنیم!
آدمی که یک بار شکست بخورد و بعد به پیروزی برسد قدر پیروزی ازش رابیشتر از کسی که بار اول پیروز شده می داند!
و آن کسی که یک بار در عشق طعم طرد شدن و خواسته نشدن را چشیده است دفعه ی بعد عشق را با عطوفت بیشتری به آغوش می کشد و ستایش می کند!
آدم هایی که بار دوم طعم عشق را می چشند، قدر عشق را بیشتر و بهتر می دانند!
ZibaMatn.IR