(پدرکه باشی)
شانه هایت ایستادن را به من آموخت
انتطارت برایم صبوری را من یاد داد
دستانت بوی عشق می دهد
نمی توانم تو را وصف کنم
مدام واژگان را جابه جا می کنم
اما برای توصیفت واژه ای را نیافتم
از زمانی که طفلی در گهواره بودم
در تکاپو برای درک نام اعظمت بودم
اما هرچه بزرگ تر می شدم
چرایی های بی جوابی در ذهنم
نقش می بست
می گفتم مگر می شد
در دلت غم باشد
اما لبخند به لب داشته باشی
مگر می شود در بند مشکلات باشی
اما کارگشای مشکلات شوی
شاید عجیب ترین موجود جهان
پدر باشد
پدر که باشی در زندگی محکوم می شوی
محکوم به راه فتن
به ادامه دادن
پدر که باشی اشک ریختن گناه بزرگی می شود
پدر که باشی حق خسته شدن را نداری
پدر که باشی تمام دنیایت می شود لبخند بچه هایت
پدر که باشی محکوم می شوی به ایستادن
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
