من هیچوقت نمیگم تنهایی رشد کردم، اگه دلم شکست تنهایی تیکه هاشو جمع کردم، اگه گریه کردم تنهایی اشکامو پاک کردم یا هر جایی رسیدم خودم بودم و خودم. یا شعرای قشنگ به هم ببافم که خودم پشت خودم باشن و بس!!! نه.
پشت رشد کردن من از هر نظر (علمی/مهارتی/سواد اجتماعی/روانشناسی/خودشناسی و...) مدرس های درجه یکی بوده که لطف داشتن و تمام دانسته هاشونو در اختیار آدم ها قرار دادن و منم استفاده کردم.
اگه دلم شکسته و تونستم به خودم بیام، خیلی دلیل ها باعثش بوده. شاید با حرف های یه شخص، لبخند یه فرد، یه تکست توی سوشال مدیا، موزیکی که گوش دادم یا رفتن به طبیعت تونستم از حال بدم بیرون بیام.
اگه بعد از گریه کردن اشکامو پاک کردم دلیلش قوّت قلبم بوده که در گذشته عوامل زیادی باعث به وجود اومدنش شدن.
اگه تا اینجای زندگیم پیشرفتی داشتم و به یه جایگاهی رسیدم (حداقل از نظر خودم) تمامش وابسته به آدم ها و عوامل محیطیم بوده.
بیاین یک بار برای همیشه به دستاوردهامون فکر کنیم و عوامل کمک کننده رو دونه دونه بشماریم، اونموقع هست که غرور و تکبر بیجامون رو کنار میزاریم و همیشه قدردان و سپاسگذار خداوند / آدم ها / حیوانات / گیاهان / آب و هوا و... میشیم.
یادمون نره که
ما همه به طبیعت وابسته ایم
و طبیعت به ما وابسته.
پس برای ادامه ی زیستن و بقا قدر هم باشیم و به تمام هستی احترام بزاریم.
به قلم: مأوامقدم زاد
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
