100 متن کوتاه پروانه حسینی ۱۴۰۳ جدید 2024

عاشقت بودم
ولی ناجور سوزاندی مرا
نقره داغش میکنم دل را
اگر یادت کند

دلم تنگ است و حالم را فقط پاییز می فهمد
منم آن شاخه ی خشکی که از دوری پریشان است

عشق یعنی تو بخندی
من از داشتنت
عطشم ببشتر از لحظه اول بشود

قسم خوردم به چشمانت فراموشت کنم اما
چرا باران که می‌گیرد فقط یاد تو می‌بارد؟

عاشقت بودم ولی،
ناجور سوزاندی مرا..
نقره داغش می کنم دل را ؛
اگر یادت کند..

تو سهم دیگری بودی
و من درگیر رویایت
خجالت میکشم از دل
که عمری بازی اش دادم...!

غمی افتاده بر جانم
که درمانش نمی دانم!
دلم را برده یاری که
وصالم را نمی خواهد...

شده باران بزند، خاطره ای درد شود؟

بی تو هر شب، منم و صد شب بارانی و درد..

شده دردی به دلت ریشه کند آب شوی؟
همه شب با غم دلتنگی خود خواب شوی؟

چه میدانی تو از شعری، که من با خون دل گفتم؟

فقط با شوق می خوانی و می گویی مرا احسنت!

اردیبهشت و باران، من و خیال رویت

هر دو رسید به پایان، اما نیامدی تو

شده دلتنگ شوی چاره نیابی جز اشک؟

من به این چاره ی بیچاره دچارم هر شب

صبح هست و غزل، غزل تو را میخوانم؛

آغاز شده،دوباره روزم با تو

گفتند گناه است در آغوش تو خفتن؛

بگذار بگویند، که گنه با تو ثواب است!

حسرت عشقی به دل دارم که طوفان می کند؛

زخم دل را با نمک عمریست درمان می کنم!

خرابم کردی و رفتی، ندانستی چه بر من شد

که یک عابر نمی فهمد، غم سنگین پل ها را

مظلوم ترین لحظه عشاق زمانی ست

بادی بوزد، ساز شود، یار نباشد!

چمدان دست گرفتم که بگویی نروم

تو چرا سنگ شدی راه نشانم دادی؟

شده از درد بخندی ، که نبارد چشمت؟

من در این خنده ی پرغصه، مهارت دارم...

عشق است و همین لذت رسوایی عالم !

عاشق که شوی، عقل به سر راه ندارد...

چه دردی بدتر از اینکه،
بخواهی رفتن او را؛

خودم صدبار جان کندم،
ولی رفتن صلاحش بود

گفتند که درد است سرانجام خیالت

این درد خوشم باد که بیمار توام من

توبه کردم که دگر شعر نگویم ز فراق

این دل توبه شکن با غم عشقت چه کند؟

آنچه روشن بکند صبح مرا
خنده ی توست...
در غیابت دلِ من،
بی نَفَست می گیرد...!



️️️

وفاداری شبیه من به خواب خود نمی بینی

چنان دیوانه ات بودم که بی تو، با تو بودم من

می نشینم با خیالت چشم می دوزم به در

در هوایت شب به شب از عمر من کم می شود

خسته از زندگی، کاش خدا رحم کند...
زود امضا بکند برگهٔ استعفأ را...

دردِ دل با کَس نگفتم، دردِ من گفتن نداشت
خنده بر لب می زدم، هرچند خندیدن نداشت

جمعه باید باتو سر میشد ولی این روزگار

طاقت خندیدن انسان عاشق را نداشت

روز عشق آمد و من غرق تمنای تو ام...
باحضور تو دلم شاد وجهانم عشق است

فرق زیادی ست
بین دوست داشتن و
"اعتماد داشتن"
شاید بشود هر کسی را
دوست داشت،
اما قطعا نمیشود به هرکسی
اعتماد کرد؛
"اعتماد از عشق هم بالاتر است"

نشستم رو به درگاهت، در این شب های نورانی
خداوندا نجاتم دِه، از این دنیای ظلمانی

دل شکستی و نگفتی که خدایی دارد
از پس حادثه ها کار تو را می بیند

من به گردی زمین معتقدم میبینی
که خدا بال و پر ظلم تو را می چیند

درد یعنی که شبی بین غم و بی خوابی
هوس دیدن یاری که تورا کشت، کنی...

عشق است و
همین لذتِ رسواییِ عالم!
عاشق که شوی،
عقل به سر راه ندارد...

آنچه روشن بکند صبحِ مرا خنده ی توست...

پنجشنبه ها
دنیا پوچ می شود!
تو می مانی،
و اندوه کسانی که
جای خالی شان تا ابد
در دلت تیر می کشد...