100 متن کوتاه پروانه حسینی ۱۴۰۳ جدید 2025

شده دلتنگ شوی چاره نیابی جز اشک؟

من به این چاره ی بیچاره دچارم هر شب

دردِ دل با کَس نگفتم، دردِ من گفتن نداشت
خنده بر لب می زدم، هرچند خندیدن نداشت

عاشقت بودم
ولی ناجور سوزاندی مرا
نقره داغش میکنم دل را
اگر یادت کند

شده باران بزند، خاطره ای درد شود؟

بی تو هر شب، منم و صد شب بارانی و درد..

توبه کردم که دگر شعر نگویم ز فراق

این دل توبه شکن با غم عشقت چه کند؟

شده از درد بخندی ، که نبارد چشمت؟

من در این خنده ی پرغصه، مهارت دارم...

خسته از زندگی، کاش خدا رحم کند...
زود امضا بکند برگهٔ استعفأ را...

شده دردی به دلت ریشه کند آب شوی؟
همه شب با غم دلتنگی خود خواب شوی؟

چه دردی بدتر از اینکه،
بخواهی رفتن او را؛

خودم صدبار جان کندم،
ولی رفتن صلاحش بود

حسرت عشقی به دل دارم که طوفان می کند؛

زخم دل را با نمک عمریست درمان می کنم!

روز عشق آمد و من غرق تمنای تو ام...
باحضور تو دلم شاد وجهانم عشق است

قسم خوردم به چشمانت فراموشت کنم اما
چرا باران که می‌گیرد فقط یاد تو می‌بارد؟

دل شکستی و نگفتی که خدایی دارد
از پس حادثه ها کار تو را می بیند

من به گردی زمین معتقدم میبینی
که خدا بال و پر ظلم تو را می چیند

جمعه باید باتو سر میشد ولی این روزگار

طاقت خندیدن انسان عاشق را نداشت

درد یعنی که شبی بین غم و بی خوابی
هوس دیدن یاری که تورا کشت، کنی...

عشق یعنی تو بخندی
من از داشتنت
عطشم ببشتر از لحظه اول بشود

تو سهم دیگری بودی
و من درگیر رویایت
خجالت میکشم از دل
که عمری بازی اش دادم...!

غمی افتاده بر جانم
که درمانش نمی دانم!
دلم را برده یاری که
وصالم را نمی خواهد...

صبح یعنی نفسم با نفست ساز شود

چشم من در نگه عاشق تو باز شود...

صبح هست و غزل، غزل تو را میخوانم؛

آغاز شده،دوباره روزم با تو

گفتند گناه است در آغوش تو خفتن؛

بگذار بگویند، که گنه با تو ثواب است!

مظلوم ترین لحظه عشاق زمانی ست

بادی بوزد، ساز شود، یار نباشد!

عشق است و همین لذت رسوایی عالم !

عاشق که شوی، عقل به سر راه ندارد...

گفتند که درد است سرانجام خیالت

این درد خوشم باد که بیمار توام من

صبح یعنی نفسم با نفست ساز شود

چشم من در نگه عاشق تو باز شود...

می نشینم با خیالت چشم می دوزم به در

در هوایت شب به شب از عمر من کم می شود

فرق زیادی ست
بین دوست داشتن و
"اعتماد داشتن"
شاید بشود هر کسی را
دوست داشت،
اما قطعا نمیشود به هرکسی
اعتماد کرد؛
"اعتماد از عشق هم بالاتر است"

نشستم رو به درگاهت، در این شب های نورانی
خداوندا نجاتم دِه، از این دنیای ظلمانی

عشق است و
همین لذتِ رسواییِ عالم!
عاشق که شوی،
عقل به سر راه ندارد...

آنچه روشن بکند صبحِ مرا خنده ی توست...

چه میدانی تو از شعری، که من با خون دل گفتم؟

فقط با شوق می خوانی و می گویی مرا احسنت!

پنجشنبه ها
دنیا پوچ می شود!
تو می مانی،
و اندوه کسانی که
جای خالی شان تا ابد
در دلت تیر می کشد...

عاشقت بودم ولی،
ناجور سوزاندی مرا..
نقره داغش می کنم دل را ؛
اگر یادت کند..

آنچه روشن بکند صبح مرا
خنده ی توست...
در غیابت دلِ من،
بی نَفَست می گیرد...!



️️️

دلم تنگ است و حالم را فقط پاییز می فهمد
منم آن شاخه ی خشکی که از دوری پریشان است

اردیبهشت و باران، من و خیال رویت

هر دو رسید به پایان، اما نیامدی تو

خرابم کردی و رفتی، ندانستی چه بر من شد

که یک عابر نمی فهمد، غم سنگین پل ها را

چمدان دست گرفتم که بگویی نروم

تو چرا سنگ شدی راه نشانم دادی؟

وفاداری شبیه من به خواب خود نمی بینی

چنان دیوانه ات بودم که بی تو، با تو بودم من