نامش را گذاشته ام صبرِ غم انگیز؛
نام تمام روزهایی که با اشتیاقی ناب، وصال می خواستیم اما به فراق گذشت و بعدترها ما نفس بریده تر از آن بودیم که رسیدن خوشبختمان کند!

نام تمام روزهایی که قرار بود جوانی کنیم، جاهل باشیم، کفه ی کارهای احمقانه مان سنگین تر باشد اما گوشه ای نشستیم و به غریب ترین شکل ممکن، طوری که حتی عزیزترین هایمان ندیدند، پیر و پیرتر شدیم و آن روز خوبِ بعد از شب و روز درس خواندن ها، میهمانی نرفتن ها، اشتباه نکردن ها، هنوز هم که هنوز است نیامده است.

نام تمام روزهایی که کنج تنهایی می خواستیم که خسته باشیم، که به مستاصل ترین شکل ممکن گریه کنیم اما خنده به لب، وارد راهروهای محل کارمان شدیم؛ به سگ جانیمان ایمان آوردیم و به دور باطل زندگی با چندرغازی که باید شاکرش می بودیم عادت کردیم.

نام تمام روزهایی که در تب و تاب گرانی ها، نداشتن های پی درپی، مرگ بی خبر پشت در
ما آغوش بی منت می خواستیم اما شده بودیم غریبان سال کرونا!

نامش را گذاشته ام صبرِ غم انگیز؛ همان که ابتهاج در وصفش می گوید:
"این صبر که من می کنم افشردن جان است"
همان که به گمانم، بقیه نامش را گذاشته باشند "جوانی، زندگانی"
ZibaMatn.IR