اولین ها همیشه قشنگ اند.
اولین جشن تولد، اولین کارت صدآفرین، اولین پیروزی، اولین شکست، اولین غم، اولین درد، اولین حسرت و... اولین عشق.

این اولین عشق، چیز عجیبی است. مجموعه ای از اولین های زیادی است. اولین یک جوری شدن دل آدم، اولین لبخند یواشکی، اولین گل انداختن گونه ها، اولین لمس چندثانیه ای دست ها، اولین قهر، اولین آشتی، اولین منت کشی، اولین غم، اولین درد و اولین حسرت.
و گاهی خورنده ترین غم و مزمن ترین درد و جان سوزترین حسرتی که تجربه می کنی.
اصلا انگار همین غم و درد و حسرت است که اولین عشق را جاودانه می کند. هی یاد گونه های گل انداخته اش می افتی و لبخند می زنی و ته گلویت سفت می شود؛
هی یاد اخم های مغرورش می افتی و لبخندت روی صورتت می ماسد؛
هی یاد شب کش دار عروسی اش می افتی و دهانت تلخ می شود؛
هی یاد نگاه های غمگینش در کنار دیگری می افتی و یک درد تیز و فشارنده ای از سمت چپ قفسه سینه ات می دود توی کتف و بازوی چپت؛
هی یاد آن طره های موهای قهوه ای روی شقیقه های عرق کرده اش می افتی و حسرت، مزه نگاهت را شور می کند.

و شگفتا که این همه رنج را به جان می خری و همیشه در ناب ترین لحظه های تنهایی ات، آلبوم خاطرات شور و شیرینت را ورق می زنی، گاهی آب بینی ات را بالا می کشی، گاهی پشت دست هایت را به چشم هایت می کشی و گاهی غمگین و ساکت، لبخند می زنی.
اولین ها همیشه قشنگ اند.
ZibaMatn.IR