■ اگر با مرگ همه چیز به پایان می رسد، پس زندگی چه ارزشی برای زیستن دارد؟

چنین می توان گفت که اصالت هدف نهایی انسان است. مقصود از اصالت خود شدن است. به قول هایدگر زیستن اصیل، زیستنی است که در مرتبه اندیشیدن به هستی قرار دارد؛ اما خودآگاهانه و بی دروغ زیستن نیز امری دشوار است.
چگونه می توان اصیل زندگی کرد؟
چطور برده خواسته های دیگران نشویم؟
چگونه می توانیم آن گونه که می خواهیم، زندگی کنیم؟
بی تردید این امر به واسطه جدی گرفتن مرگ ممکن می شود.
در واقع مرگ امکانی است که مسیر اصالت را هموار می کند.
اگر مرگ نبود دست ما در پی چیزی می گشت. (سهراب سپهری)

کسانی که مرگ را باور دارند، می دانند عمر آدمی کوتاه تر از آن است که مطابق خواست و سلیقه دیگران بگذرد.

ویلیام بارت به درستی می گوید: شکر خدا که مرگ هست؛ وگرنه من چگونه به زندگانی ادامه می دادم؟ اگر مرگی در کار نبود، من ناگزیر بودم به این (دیگری بودن خود) تا ابد ادامه دهم، ناگاه کسی باشم بدلی.
ZibaMatn.IR