گاهی به نظر می رسد که چیزی را هم می خواهیم و هم نمی خواهیم، هم احساس خوبی نسبت به آن داریم و هم احساسی بد. مثلا هنگامی که قرار است در زمان مشخصی درباره ی امری که موفقیت در آن نفع بزرگی به ما می رساند محک بخوریم، لاجرم باید برای رخ دادن آن اشتیاق فراوان داشته باشیم و همزمان هم از اندیشه ی آن دست و دلمان به لرزه بیافتد. و در ضمن وقتی که بشنویم قرار به تعویق افتاده است هم خشنود می شویم و نفس راحتی می کشیم و هم ناراحت می شویم؛ چرا که خبر قدری ناراحت کننده است و با این حال آسودگی موقتی به ما می دهد. این دقیقا همان چیزی است که وقتی در انتظار نامه ای حاوی رایی نامشخص هستیم و نامه نمی رسد برایمان رخ می دهد.

حقیقت این است که در این گونه موارد دو محرک اساسی در وجود ما در کاراند؛ محرک قوی تر و با این حال دورتر حضور در آزمون و دریافت نتیجه ی دلخواه است؛ و اما محرک ضعیف تر که از قضا خیلی به ما نزدیک است، تمایل به آرام گرفتن و آسودگی فعلی است، و بنابراین اغلب، لذت حاصل از انتفاعی که همراه با عدم اطمینانی امیدوارانه بوده، در برابر این امکان قرار می گیرد که شاید حاصل کار موافقِ میل و خوشایند نباشد.

جهان و تاملات فیلسوف
شوپنهاور
ZibaMatn.IR