100 متن کوتاه مولانا ۱۴۰۳ جدید 2025

تو مرجانی
تو در جانی
تو مروارید غلتانی

اگر قلبم صدف باشد
میان آن
تو پنهانی

ما چاره ی عالمیم و بی چاره ی توو...


حضرت مولانا

دانی که چرا دار مکافات شدیم؟
ناکرده گنه، چنین مجازات شدیم؟

کُشتیم خرد، دار زدیم دانش را
دربند و اسیر صد خرافات شدیم!

ای ڪه مسجد میروی بهر سجود...

سربجنبد،دل نجنبد،این چه سود...!!؟

هر کجا تو با منی
من خوشدلم
گر بود در قعر چاهی منزلم

با تو دوزخ، جنت است ای جانفزا
با تو زندان، گلشن است است دلربا

هر لحظه که تسلیمم در کارگه تقدیر
آرام تر از آهو بی باک تر از شیرم

هر لحظه که می کوشم در کارکنم تدبیر
رنج از پی رنج آید زنجیر پی زنجیر

تو تمنای من و یار من و جان منی

پس بمان تا که نمانم به تمنای کسی

هر کسی را همدم غمها و تنهایی مدان
سایه هم راهِ تو می‌آید ولی همراه نیست...

تا دل نشود عاشق دیوانه نمیگردد

تا نگذرد از تن جان جانانه نمیگردد

گریان نشود چشمی تا آنکه نسوزد دل

بیهوده به گرد شمع پروانه نمیگردد

کافر باشد که با لب چون شکرت
امکان گنه یابد و پرهیز کند...

من بگردم گرد آن یاری
که میگردد پی ام..

چونکه اسرارت نهان در دل شود
آن مرادت زودتر حاصل شود

بیا ساقی
بزن سازی
برقصانم!
چونان چرخی! بگردانم
سرم غوغاست.
بفهمانم!
دلم شیداست .مرنجانم

آن ها که اهل صلحند بردند زندگی را

وین ناکسان بمانند در جنگ زندگانی

عاشق همه سال مست و رسوا بادا

دیوانه و شوریده و شیدا بادا

با هشیاری غصهٔ هرچیز خوریم

چون مست شویم هرچه بادا بادا

بی‌عشق، نشاط و طرب افزون نشود/ بی‌عشق، وجود، خوب و موزون نشود

منم و
این صنم و
عاشقی و
باقی عمر!

من از او
گر بکشی
جای دگر
می نروم!

چه کرده ای تو با دلم ؟
که ناز تو نیاز ماست

تو مرجانی تو در جانی
تو مروارید غلتانی

اگر قلبم صدف باشد
میان آن تو پنهانی

چشم بد از روی خوبت دور باد

تو مرا جان بقایی که دهی جام حیاتم..

️️️

اوست نشسته در نَظَر...
مَن به کُجا نَظَر کُنَم؟

دلتنگم و دیدار تو درمان منست

بیرنگ رخت زمانه زندان منست

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

آنچ از غم هجران تو بر جان منست

مست عشقم مست شوقم مست دوست
مست معشوقی که عالم مست اوست

صد نامه فرستادم
صد راه نشان دادم!

یا راه نمی‌دانی
یا نامه نمی‌خوانی!

مست رود نگار من در بر و در کنار من
هیچ مگو که یار من با کرمست و با وفا

یک ریسمان فِکندی ، بردیم بر بلندی ؛
‏من در هوا معلق و آن ریسمان گسسته !

دردیست در این دل که هویدا نتوان کرد

ای عشق ببخشای تو بر حال ضعیفان

کز خاک همان رست که در خاک دمیدی

ما را به غم کردی رها ، شرمی نکردی از خدا
اکنون بیا در کوی ما ، آن دل که بردی باز ده

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد

گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

گفتم نباشم در جهان گر تو نباشی یار من

خوش باش که هر که راز داند
داند که خوشی خوشی کشاند

قهر است کار آتش گریه ست پیشه شمع

از ما وفا و خدمت وز یار بی وفایی

بر گذشته حسرت آوردن خطاست

چشم هایت
مثل غزلی ست که مولانا سروده باشد
و چاوشی بخواند....

تاریک شده‌ست چشم بی‌تو
ما را به عصا چه می‌فریبی

عالم اگر بَر هم رَوَد ،
عشقِ تو را بادا بقا ...

گر چاره تویی بیچاره منم جانا ....

مستی ده و هستی ده ای غمزه خماره

تو دلبر و استادی ما عاشق و این کاره

مولانا شمس را گفت:
پس زخم هایمان چه؟!

و او پاسخ داد:
نور از محل آنها وارد میشود

آنک به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش

گر چه گذشت عمر من باز ز سر بگیرمش

چه نکو طریق باشد که خدا رفیق باشد

جان من و جهان تویی
دلبر بی نشان تویی

خوش بنواز جان من
جمله نیاز میشوم

مصلحت نیست قیاس رخ تو با خورشید

شمس اگر اذن طلوع از تو بگیرد ادب است

ای زندگی تن و توانم همه تو

جانی و دلی ای دل و جانم همه تو

تو هستی من شدی از آنی همه من

من نیست شدم در تو از آنم همه تو

ما را به تو سری ست که کس محرم آن نیست
گر سر برود سر تو با کس نگشاییم

خوش میروی در جان من
خوش میکنی درمان من
ای دین و ای ایمان من
ای بحر گوهر دار من ...!

هزار آتش و دود و غم ست و ...

نامش عشق

هزار درد و دریغ و بلا و ...

نامش یار

من از عالم تو را تنها گزیدم
روا داری که من غمگین نشینم...

من آنِ توام

مرا به من
باز مده...

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست

گوش کن نبض دلم زمزمه اش با تو یکیست

چه کرده ایی تو با دلم..!
که نازِ تو .....
نیازِ ماست!!

همه از سلسله عشق تو دیوانه شدند
همه از نرگس مخمور تو خمار شدند

همه سوگند بخورده که دگر دم نزنند
مست گشتند صبوحی سوی گفتار شدند

گر ندارے دانش ترکیب رنگ
بین گل ها زشت یا زیبا مکن

خوب‌دیدن شرط‌انسان‌بودنست
عیب را در این وآن پیدا مکن ...!!

دوش دیوانه شدم!
عشق مرا دید و بگفت:
آمدم!
نعره مزن!
جامه مَدَر!
. هیچ مگو!

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو!

بی نسیم کرمت

جان نگشاید دیده

ماییم که گه نهان و گه پیدایم

گه مومن و گه یهود و گه ترساییم

تا این دل ما قالب هر دل گردد

هر روز بصورتی برون می آییم

بی همگان به سر شود
بی تو به سر نمی شود

داغ تو دارد این دلم
جای دگر نمی شود

گر ز مسیح پرسدت
مرده چگونه زنده کرد

بوسه بده به چشم او
بر لب ما که این چنین

من نکنم نظر به کس جز رخ دلربای تو

بی تو متروکه و بی رهگذرست کلبه من

با تو آباد شود
کلبه به ویرانه قسم

اندر سرم از شش سو سودای تو می آید

همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد

از خواب چو بر خیزم
اول تو به یاد آیی

گر هزاران دام باشد در قدم
چون تو با مایی نباشد هیچ غم

⁧ ⁩


️️️

آنک به دل اسیرمش️
در دل و جان پذیرمش!

صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی
همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی

صبحدم چون رخ نمودی شد نماز من قضا
سجده کی باشد روا چون آفتاب آید برون

زان شبی که وعده کردی روز بعد

روز و شب را می‌شمارم روز و شب

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من می داند و من دانم و دل داند و من...!

تو جان جان جهانی و نام تو عشق است..

صبح دروغین گذشت صبح سعادت رسید
جان شد و جان بقا ، از برِ جانان رسید

ای زندگیِ تن و توانم همه تو ...
جانی و دلی ای دل و جانم همه تو
تو هستیِ من شدی از آنی همه من
من نیست شدم درتو از آنم همه تو

یارانِ نو گرفتی و ما را گذاشتی ؛
ما بی‌تو ناخوشیم اگر تو خوشی ز ما

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
تو یکی نه‌ای هزاری ، تو چراغ خود بر افروز

مائیم که تا مهر تو آموخته‌ایم
چشم از همه خوبان جهان دوخته‌ایم...

کن نظری که تشٖنه ام ،
بهر وصال عشق تو

کعبه جان ها تویی گرد تو آرم طواف...

جانی و دلی
ای دل و جانم همه تو...️

گفت که با بال و پری ! من پر و بالت ندهم،

در هوس بال و پرش بی پر و پر کنده شدم

پریشان باد زلف او که تا پنهان شود رویش

که تا تنها مرا باشد پریشانی ز پنهانش !

گفتی
خوشی
تو بی ما..

زین طعنه ها
گذر کن .....

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست...

شب زِ نورِ ماه رویِ خویش را بیند سپید

من شَبَمْ تو ماهِ من بر آسْمانْ بی من مَرو

ما به فرمان دل او هرچه گوید آن کنیم...

جان فدای یارِ دل رنجان من...

آمده ام که تا به خود ، گوش کشان کشانمت...

دعای جانَم اینست که جان فدای تو باد

️️️

رَنج تو بر جانِ ما بادا
مَبادا بر تَنَت...

بشکند آن چشم تو صد عهد را ..

اگر بی من خوشی یارا ،
به صد دامم چه می بندی

️
اندر دلِ ما ...
تویی نگارا..



️️️

جان و دلم ساکن است زآنکه دل و جانم اوست...

️️️

سخت خوش است
چشم تو
و آن رخ گلفشان تو...

از خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی…

ذاتت عسل است ای جان

گفتت عسلی دیگر

به جناب عشق گفتم تو بیا دوای ما باش

که به پاسخم بگفتا تو بمان و مبتلا باش

عمر که بی عشق رفت هیچ حسابش مگیر

بهر آرام دلم نام دلارام بگو