100 متن کوتاه صائب تبریزی ۱۴۰۳ جدید 2024

شیشه نزدیک تر از سنگ ندارد خویشی!

هر شکستی که به هرکس برسد
از خویش است!

میترسم از آن چشم سیه مست که آخر

از ره ببرد صائب سجاده نشین را

غافِل ڪُند
از کوتهی عُمر شڪایَت
شب در نظر مردُم بیدار، بُلندَست

گرچه او هرگز نمی گیرد ز حال ما خبر

درد او هر شب خبر گیرد ز سر تا پای ما

بوی زلف او

حواسم را

پریشان کرد

و رفت........‌

سفر تو کردی و من
در وطن غریب شدم...!

هر سیه چشمی چو آهو کِی کند ما را شکار ؟
چشم لیلی دیده ما را ، غرورِ دیگرست ...

از انتظار ، دیده‌ی یعقوب شد سفید
هیچ آفریده چشم به راه کسی مباد

پای شکسته گر چه به جایی نمی‌رسد
آه شکستگان به اثر زود می‌رسد ...

نَماند از سرد مهری‌های دوران، در جگر آهم
درختی را که سرما سوخت، دودش برنمی‌آید

ابر اگر از قبله آید، تند باران می‌شود
شاه اگر دزدی نماید، مُلک ویران می‌شود

در آی از دَرَم ای صبح آرزومندان
که سوخت شمع من از انتظارِ خنده‌ى تو

ای زلف یار این همه گردنکشی چرا

آخر تو هم فتاده و ما هم فتاده ایم

دارد همه چیز
آنکه تو را داشته باشد

من نه آنم که به تیغ از تو بگردانم روی

امتحان کن به دو صد زخم مرا بسم الله...!

به همین داغ بسوزی که مرا سوخته ای...

سیری ز دیدن تو ندارد نگاه من...

چون قحط دیده ای که به نعمت رسیده است!

مرا زین پای بی فرمان، چه ها بر سر نمی آید...

ناله ی مظلوم در آهن سرایت می کند

زین سبب در خانه ی زنجیر دایم شیون است

ما یار ندیده تب معشوق کشیدیم...

گوشه ی چشم تو از مُلک
جهان ما را بس ..️

نیست بوی آشنا را تاب غربت بیش ازین

از نسیم صبح بوی یار می باید کشید...

دردسر بسیار دارد پاس دلها داشتن...

سرو آزادیم، ما را حاجت پیوند نیست

هرکه از ما بگذرد چون آب، ممنونیم ما

غم به گردِ من نمی گردد زِ بی غمخوارگی...

ناله اگر که برکشم خانه خراب میشوی

خانه خراب گشته ام بس که سکوت کرده ام

آن نخل ناخلف که تبر شد ز ما نبود!

ما را زمانه گر شکند ساز می شویم

به چه مشغول کنم دیده و دل را که مدام

دل تو را می طلبد دیده تو را می جوید

بی ساقی و شراب غم از دل نمیرود...

کند معشوق را بی دست و پا، بیتابی عاشق

بلرزد شمع بر خود، چون ز جا پروانه برخیزد

انصاف نیست آیه ی رحمت شود عذاب

چینی که حق زلف بُود بر جبین مزن

عشق ما را پی کاری به جهان آورده است

ادب این است که مشغول تماشا نشویم....

از خال او پناه به زلفش گرفته ایم

تن در بلا ز بیم بلا داده ایم ما

جان چه میدانست از دنیا چه ها خواهد کشید..؟!

ندهد فرصت گفتار به محتاج ، کریم

گوش این طایفه آواز گدا نشنیده است...

گر بدانی
شوق دیدارت چه با دل می کند...️

از برای امتحان چندی مرا دیوانه کن

گر به از مجنون نبودم، باز عاقل کن مرا

پای شکسته گرچه به جایی نمیرسد؛

آه شکستگان به اثر زود می رسد ....

نیست کبر و سرکشی در طینتِ روشندلان

پرتو خورشید پیشِ خاص و عام افتد به خاک!

تار و پود موج این دریا به هم پیوسته است

می زند بر هم جهان را، هر که یک دل بشکند!

ما از تو جداییم به صورت ، نه به معنی

چون فاصله ی بیت بود فاصله ی ما

بختم اگر تلافیِ شب های غم کند

یک روزِ خوش به مردم عالم نمی رسد !

هر کجا تدبیر می چیند بساطِ مصلحت

از کمین، بازیچۀ تقدیر می آید برون

از تماشای تو چون خلق نیارند ایمان؟

کافرست آن که تو را بیند و بی دین نشود

تو به صد آینه از دیدن خود، سیر نه ای!

من به یک چشم ز دیدار تو، چون سیر شوم؟

خنده می بینی ولی ؛ از گریه ی دل غافلی

خانه ی ما؛ از درون ابر است و بیرون آفتاب

از می، خمارِ آن لب میگون ز دل نرفت

داغ شراب را نتواند شراب شست

به هیچ حیله به آغوش در نمی آیی

مگر ترا زنسیم بهار ساخته اند؟

ما در چه شٖماریم؟ که خورشید جهانتاب

گردن به تماشای تو از صبح کشیده ست!

صنوبر با تهیدستی به دست آورد صد دل را

تو بی پروا برون از عهدهٔ یک دل نمی آیی

سیری زِ دیدن تو ندارد نگاه من

چون قحط دیده ای که به نعمت رسیده است

بس که بد میگذرد زندگی اهل جهان

مردم از عمر چو سالی گذرد عید کنند

گرچه محتاج معلّم نیست آن بیدادگر

فتنه با چندین زبان آموزگارِ چشمِ توست.

گوارا می کند وضعِ جهان را بی خبر بودن ...

آنقدر باش که خالی کنم از گریه دلی..

از شکست آرزو هر لحظه دل را ماتمی است..

ندارد مزرع ما حاصلی غیر از تهیدستی...

آرزو چند به هر سوی کشاند ما را...

تا تو را از دور دیدم
رفت عقل و هوش من...

️️️

.

تویى به جاى همه
هیچکس
به جاى تو نیست!

️️️

قامتی تشنه ی آغوش کشیدن داری...

نیست جز عشق تمنای دگر مجنون را...

موی ژولیده بود بالش پر مجنون را...

صائب تبریزی :

مرا ز یاد تو برد
و تو را ز دیده ی من
زمانه بیشتر از این ستم
چه خواهد کرد؟

هر رهگذری محرم اسرار نگردد
صحرای نمک زار ، چمن زار نگردد

هرجاکه رسیدی رفاقت مکن ای دوست
هر بی سروپا ، یار وفادار نگردد

بی محبت مگذران عمر عزیز خویش را

در بهاران عندلیب و در خزان پروانه باش

تویی به جای همه، هیچ کس به جای تو نیست

اینقدر کز تو دلی چند بود شاد، بس است

زندگانی به مراد همه کس نتوان کرد

راهی به خلوت دل جانانم آرزوست

زمین پاک درین روزگار اکسیرست

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم
هر چند درین عهد خریدار ندارد

کم نشد از گریه اندوهی که در دل داشتم

پاک نتوان کرد با دامان تر آیینه را

بی مگس هرگز نماند عنکبوت
رزق را روزی رسان پر می دهد

خودنمایی نکند هر که کمالی دارد

اثر ظلم محال است به ظالم نرسد

ناله پیش از هدف از پشت کمان می خیزد

بشارت می دهد هر دم عصای پیر در دستم

که مرگ اینجاست یا اینجاست یا اینجاست یا اینجا؟

لب خاموش نمودار دل پر سخن است

00:00♥️ 1401/12/19 به وقت عاشقی...

دزدی بوسه عجب دزدی پُر مَنفعتی ست
که اگر باز ستانند ، دو چندان گَردد :)

👤صائب تبریزی

بر دوستان رفته چه افسوس می خوریم؟
با خود اگر قرار اقامت نداده ایم

که تازیانه شوق است هر پیام از تو

من گرفتم که قمار از همه عالم بردی

دست آخر همه را باخته می باید رفت

حیرت هرکس درین عالم به قدر بینش است
هرکه بیناتر درین هنگامه، حیران بیشتر