100 متن کوتاه صائب تبریزی ۱۴۰۳ جدید 2025

هر رهگذری محرم اسرار نگردد
صحرای نمک زار ، چمن زار نگردد

هرجاکه رسیدی رفاقت مکن ای دوست
هر بی سروپا ، یار وفادار نگردد

بشارت می دهد هر دم عصای پیر در دستم

که مرگ اینجاست یا اینجاست یا اینجاست یا اینجا؟

شیشه نزدیک تر از سنگ ندارد خویشی!

هر شکستی که به هرکس برسد
از خویش است!

ابر اگر از قبله آید، تند باران می‌شود
شاه اگر دزدی نماید، مُلک ویران می‌شود

من نه آنم که به تیغ از تو بگردانم روی

امتحان کن به دو صد زخم مرا بسم الله...!

غم به گردِ من نمی گردد زِ بی غمخوارگی...

بس که بد میگذرد زندگی اهل جهان

مردم از عمر چو سالی گذرد عید کنند

بی مگس هرگز نماند عنکبوت
رزق را روزی رسان پر می دهد

در آی از دَرَم ای صبح آرزومندان
که سوخت شمع من از انتظارِ خنده‌ى تو

اینقدر کز تو دلی چند بود شاد، بس است

زندگانی به مراد همه کس نتوان کرد

به چه مشغول کنم دیده و دل را که مدام

دل تو را می طلبد دیده تو را می جوید

خودنمایی نکند هر که کمالی دارد

که تازیانه شوق است هر پیام از تو

نیست بوی آشنا را تاب غربت بیش ازین

از نسیم صبح بوی یار می باید کشید...

آن نخل ناخلف که تبر شد ز ما نبود!

ما را زمانه گر شکند ساز می شویم

ما یار ندیده تب معشوق کشیدیم...

خنده می بینی ولی ؛ از گریه ی دل غافلی

خانه ی ما؛ از درون ابر است و بیرون آفتاب

میترسم از آن چشم سیه مست که آخر

از ره ببرد صائب سجاده نشین را

غافِل ڪُند
از کوتهی عُمر شڪایَت
شب در نظر مردُم بیدار، بُلندَست

نَماند از سرد مهری‌های دوران، در جگر آهم
درختی را که سرما سوخت، دودش برنمی‌آید

دارد همه چیز
آنکه تو را داشته باشد

سیری ز دیدن تو ندارد نگاه من...

چون قحط دیده ای که به نعمت رسیده است!

مرا زین پای بی فرمان، چه ها بر سر نمی آید...

دردسر بسیار دارد پاس دلها داشتن...

سرو آزادیم، ما را حاجت پیوند نیست

هرکه از ما بگذرد چون آب، ممنونیم ما

کند معشوق را بی دست و پا، بیتابی عاشق

بلرزد شمع بر خود، چون ز جا پروانه برخیزد

عشق ما را پی کاری به جهان آورده است

ادب این است که مشغول تماشا نشویم....

مخور صائب،فریب زهد از عمامه ی زاهد

که در گنبد ز بی مغزی،صدا بسیار میپیچد!

جان چه میدانست از دنیا چه ها خواهد کشید..؟!

گر بدانی
شوق دیدارت چه با دل می کند...️

پای شکسته گرچه به جایی نمیرسد؛

آه شکستگان به اثر زود می رسد ....

نیست کبر و سرکشی در طینتِ روشندلان

پرتو خورشید پیشِ خاص و عام افتد به خاک!

تار و پود موج این دریا به هم پیوسته است

می زند بر هم جهان را، هر که یک دل بشکند!

بختم اگر تلافیِ شب های غم کند

یک روزِ خوش به مردم عالم نمی رسد !

هر کجا تدبیر می چیند بساطِ مصلحت

از کمین، بازیچۀ تقدیر می آید برون

از تماشای تو چون خلق نیارند ایمان؟

کافرست آن که تو را بیند و بی دین نشود

تو به صد آینه از دیدن خود، سیر نه ای!

من به یک چشم ز دیدار تو، چون سیر شوم؟

از می، خمارِ آن لب میگون ز دل نرفت

داغ شراب را نتواند شراب شست

ما در چه شٖماریم؟ که خورشید جهانتاب

گردن به تماشای تو از صبح کشیده ست!

سیری زِ دیدن تو ندارد نگاه من

چون قحط دیده ای که به نعمت رسیده است

آنقدر باش که خالی کنم از گریه دلی..

ندارد مزرع ما حاصلی غیر از تهیدستی...

بشکند دستی که دست مردم افتاده بست

.

تویى به جاى همه
هیچکس
به جاى تو نیست!

️️️

قامتی تشنه ی آغوش کشیدن داری...

موی ژولیده بود بالش پر مجنون را...

صائب تبریزی :

مرا ز یاد تو برد
و تو را ز دیده ی من
زمانه بیشتر از این ستم
چه خواهد کرد؟

خوشتر ز تماشای خیابان بهشت است
هر جلوه ای از قامت رعنای تو ما را...

بی محبت مگذران عمر عزیز خویش را

در بهاران عندلیب و در خزان پروانه باش

تویی به جای همه، هیچ کس به جای تو نیست

راهی به خلوت دل جانانم آرزوست

زمین پاک درین روزگار اکسیرست

اثر ظلم محال است به ظالم نرسد

ناله پیش از هدف از پشت کمان می خیزد

لب خاموش نمودار دل پر سخن است

من گرفتم که قمار از همه عالم بردی

دست آخر همه را باخته می باید رفت

بر دوستان رفته چه افسوس می خوریم؟
با خود اگر قرار اقامت نداده ایم

نیست جز عشق تمنای دگر مجنون را...

گرچه او هرگز نمی گیرد ز حال ما خبر

درد او هر شب خبر گیرد ز سر تا پای ما

بوی زلف او

حواسم را

پریشان کرد

و رفت........‌

گر چه او هرگز نمی‌گیرد ز حال ما خبر
درد او هر شب خبر گیرد زِ سر تا پای ما

بی ساقی و شراب غم از دل نمیرود...

انصاف نیست آیه ی رحمت شود عذاب

چینی که حق زلف بُود بر جبین مزن

به هیچ حیله به آغوش در نمی آیی

مگر ترا زنسیم بهار ساخته اند؟

گوارا می کند وضعِ جهان را بی خبر بودن ...

چشم را خیره کند پرتو زیبایی تو

کم نشد از گریه اندوهی که در دل داشتم

پاک نتوان کرد با دامان تر آیینه را

ناله اگر که برکشم خانه خراب میشوی

خانه خراب گشته ام بس که سکوت کرده ام

سفر تو کردی و من
در وطن غریب شدم...!

گوشه ی چشم تو از مُلک
جهان ما را بس ..️

پای شکسته گر چه به جایی نمی‌رسد
آه شکستگان به اثر زود می‌رسد ...

ای زلف یار این همه گردنکشی چرا

آخر تو هم فتاده و ما هم فتاده ایم

به همین داغ بسوزی که مرا سوخته ای...

از شکست آرزو هر لحظه دل را ماتمی است..

تا تو را از دور دیدم
رفت عقل و هوش من...

️️️

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم
هر چند درین عهد خریدار ندارد

هر سیه چشمی چو آهو کِی کند ما را شکار ؟
چشم لیلی دیده ما را ، غرورِ دیگرست ...

از خال او پناه به زلفش گرفته ایم

تن در بلا ز بیم بلا داده ایم ما

ما از تو جداییم به صورت ، نه به معنی

چون فاصله ی بیت بود فاصله ی ما

.

تویی به جای همه،
هیچ کس به جای تو نیست...

از انتظار ، دیده‌ی یعقوب شد سفید
هیچ آفریده چشم به راه کسی مباد

ناله ی مظلوم در آهن سرایت می کند

زین سبب در خانه ی زنجیر دایم شیون است

ندهد فرصت گفتار به محتاج ، کریم

گوش این طایفه آواز گدا نشنیده است...

از برای امتحان چندی مرا دیوانه کن

گر به از مجنون نبودم، باز عاقل کن مرا

صنوبر با تهیدستی به دست آورد صد دل را

تو بی پروا برون از عهدهٔ یک دل نمی آیی

گرچه محتاج معلّم نیست آن بیدادگر

فتنه با چندین زبان آموزگارِ چشمِ توست.

آرزو چند به هر سوی کشاند ما را...

00:00♥️ 1401/12/19 به وقت عاشقی...

دزدی بوسه عجب دزدی پُر مَنفعتی ست
که اگر باز ستانند ، دو چندان گَردد :)

👤صائب تبریزی

حیرت هرکس درین عالم به قدر بینش است
هرکه بیناتر درین هنگامه، حیران بیشتر