تا قبل از آلکمئون (فیلسوف یونانی)، مرکز احساسات رو قلب می دونستند ؛
حتی مدتی بعد از کشف اعصاب و سیستم عصبی توسط آلکمئون، و بیان کردن مغز به عنوان مرکز کنترل احساسات، بازهم نظریه ها به سمت قلب برگشت.
این نظریه ها انقد قوی بودن که حتی الان هم با وجود تمام آگاهی که عوام مردم هم ازش بی بهره نیستن، از نماد قلب به عنوان عشق و مظهر محبت استفاده می شه .
ما حتی در ادبیات هم از اصطلاح های «دلتنگی» و «دل شکستگی» در همه جای دنیا استفاده می کنیم.
به نظرم مهم ترین دلیل، متحرک بودن قلبه. ما تپش قلب، بالا رفتن ضربان در موقعیت های هیجان انگیز، درد و خیلی از چیز ها رو با قلبمون متوجه می شیم؛ چه توسط ضربانی که در تمام بدن می پیچه، چه با گذاشتن دست روی قفسه سینه..! :)
- کتایون آتاکیشی زاده
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
