گاه عاشق در مسیرش ترک عادت می کند
به بهانه راه احساسِ عُسرَت می کند
می زند خود را به خواب تا که یادش برود
لیک پنهانی نگارش را عبادت می کند
رو به قبله می نشیند به بهانه ی نماز
زیر لب آهسته نامش را تلاوت می کند
برگ برگِ دفترش پر می شود از خاطرات
با ورق خوردن میان شعر، حاجت می کند
می پسندد زخم خود را گرچه دیرینه و عمیق
باز با زخمی نو خودش را طبابت می کند
در حضور آسمان و بستر رنگین کمان
حق رنگ چشم یارش را زیارت می کند
سرد مهری های عاشق می برد دل را ز عالم
گاه عرفان این چنین عرض ارادت می کند
سید عرفان جوکار جمالی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
