میدانم بانوجان
وقت هایی که دلت میگیرد
تنها تکیه گاه تو آینه ی اتاقت هست
می ایستی روبرویش ، خیره به چهره ات
کمی نوازش موها
کمی آرایش
و لبخندی تلخ و پرمعنا به خودت...
به دلتنگی هایی که در پشت نقاب مخفیشان کرده ای.
لباس گلدار و خوش رنگی میپوشی
موهایت را دم اسبی می بندی
و چند بیت غزل تلخ به
بغض هایت می آویزی!
و در آخر
آنقدر جذاب و زیبا می شوی
که هیچکس تردیدی ندارد که تو
«خسته ترین» زن دنیایی...💔🥀
بهزاد غدیری ، شاعر کاشانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
