بهزاد غدیری (نجوای جنون)
به حکمت پروردگار دل بسپار... «دکتری مدیریت سلامت» شاعر و نگارنده ی کاشانی
چه خوب می‌فهمم راز این لبخندها را...
این خنده‌هایی که نه از شادی،
بلکه از عادتِ به ادامه دادن‌اند.
سایه اگر بر شانه‌ات خانه کرده،
یقین بدان که نوری هم، بی‌صدا، از تو عبور کرده است…
سایه، بی‌حضور نور، معنایی ندارد.
اگر هنوز از دل خاکستر، آفتاب را می‌جویی،
یعنی...
تو همان تعریفی از «دختر» ی
که هزار واژه کم می‌آورد برای توصیفش؛
هم صدا داری، و هم صدا می‌شوی...
در چهره‌ات آرامشی‌ست که هیچ لنزی قادر به ثبتش نیست و در لبخندت، نجاتی‌ست که می‌تواند جهان یک مرد را از نو معنا کند…
با آوایی از جنس واژه‌های نجیب......
چه خوش رسید شعرِ تو
به چشمه های جان من
که واژه واژه اش پُر از
نسیم آشنای توست...
چه خوش رسید شعر تو به چشمه‌های جانِ من
که واژه واژه‌اش پُر از ، نسیمِ آشنای توست...
به آغوشم کشیدی ناگهان، جان از قفس افتاد
قلم با دیدنت دیوانه شد، شعرم به رقص افتاد
🍃 𝓑𝓪 𝓷𝓰𝓱𝓪𝓶𝓮-𝔂𝓮 𝓭𝓮𝓵-e 𝓑𝓮𝓱𝔃𝓪𝓭 𝓖𝓱𝓪𝓭𝓲𝓻𝓲🍃
╭────❀⊱⊰❀────╮
در خلوت شعرم، تو شدی بیت نخستین
هر واژه به عشق تو زبان باز گرفتند
╰────❀⊱⊰❀────╯
تو آن غزالی و من، شیرِ مستِ پا بَسته
که از تو می‌کَنم اما ، نمی‌روم هرگز...
به وسعتِ ویرانیِ دلم بنا کردی...
که عشق، خانه که نه، آسمان می‌سازد
💖خاطرات من و عمّه لیلا💖🥰
بینِ بچه های آقا و عزیز...
همشون بودن مرتّب و تمیز
عموها و عمه های خوب و گرم
عمه لیلا بود لطیف و ناز و نرم😅
دهه شصتی بودم و کم حاشیه
خاطراتِ من پر از نقاشیه☺️
دوش حمام، کنارِ حوض عزیز
عمه لیلا عین...
او زن بود...
نه بافته‌ای از تار و پودِ ناز...
بلکه تنی که لباسش، بندِ تبعیض بود
و زخم‌هایش...
برگه‌های امضاشده‌ی جامعه‌ای که
تنِ زن را ملکِ خاموشی می‌خواست.
سینه‌هایش، نه مظهر زنانگی،
که میدان مینِ نگاه‌های قضاوتگر شده بودند...
و سیم خاردار،
فقط لباس نبود...
قابِ قانونِ نانوشته‌ای بود...
فاطمه هستی ولی توو جمع ما
فاطی جون ، عمه فاطی چه دلربا
با تو لبخند، از قفس آزاد شد
قند چایی، با نگاهت آب شد
در دل ما جا گرفتی ، با دلیل
مثل لبخندی، تو شیرین و اصیل
هرکی عمه فاطی رو دیده باشه
بی دلیل، خنده روی...
رنگ چشمم گر تو باشی، ارغوانی می‌شود
حال و روزم بی تو، گویی ناگهانی می‌شود
چشم‌هایم خیره می‌مانند بر در، بی‌دلیل
انتظارت، دلنواز و نردبانی می‌شود
اشک‌ها بی‌مهری‌ات را از نگاهم می‌برند
لیک یادت در دلم، حکم خزانی می‌شود
عشق، دیواری‌ست از موجی پریشان و لطیف
هر که محکم ایستد،...
برکه بودم، سایه‌ای افتاد و خوابم را گرفت
بغض ابری آمد و آرام جانم را گرفت
چشم وا کردم، غباری در نگاهم ریشه زد
دردی از جایی گذر کرد و عنانم را گرفت
باد زخمی کهنه‌تر ساخت از گذرگاه خیال
موج برخاست و دلِ بی‌سرپناهم را گرفت
صبح آمد، پرده...
دل را به کمند رنج دمساز مدار
با ناله چراغ صبر را باز مدار
در سینه مکن شکایت از ناسازی
گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی
او زن بود...
نه بافته‌ای از تار و پودِ ناز...
بلکه تنی که لباسش، بندِ تبعیض بود
و زخم‌هایش...
برگه‌های امضاشده‌ی جامعه‌ای که
تنِ زن را ملکِ خاموشی می‌خواست.
سینه‌هایش، نه مظهر زنانگی،
که میدان مینِ نگاه‌های قضاوتگر شده بودند...
و سیم خاردار،
فقط لباس نبود...
قابِ قانونِ نانوشته‌ای بود...
"ماه دهم"
بعضی نام‌ها توی تقویم نیستند...
نه فروردین‌اند، نه مهر، نه دی...
آن‌ها جایی میانِ خیال و واقعیت متولد می‌شوند.
در حوالیِ یک شبِ خسته، جایی که سکوتْ صبور است
و دل، بی‌دلیل تنگ...
«ماه دهم» همین‌جاست؛
ماهی که تاریخ ندارد اما همیشه حاضر است
نه آغاز دارد، نه...
به امید دیدار
در این روزها ، بیشتر از قبل عاشق تهران شدم.
شهری که این روزها مرا بیاد نخل های سوخته جنوب کشور در دوران دفاع مقدس می اندازد.
امشب، وقتی تصویر خانه‌هایی را که مردم ترکشان کرده بودند و نمی‌دانستند وقتی برمی‌گردند سر جایش هست یا نه، دیدم......
نگفتم و تو ندانی که چیست در دل من
همین بس که بدانی که بی تو آشوبم
چون که از آواره گی مقصود جز آشوب نیست
حال ما افسرده تر ، از حال آن محبوب نیست!
رفت شادی های ما بر باد و در کنج قفس
بلبلی شوریده را آواز هم مضروب نیست
گفت لیلی حرف دل ، مجنون به راهش جان نهاد
حیف شد در عصر...
مرا دعوت کن به پرسه‌ای عاشقانه
در کوچه‌های بی‌قراری
کمی مرا قدم بزن...
که در اوج احساس پروانه‌ای خود
گرمی دستان تو را می‌طلبم.
تو مرا شمع وجودی
همراه دلم باش
که سخت مبتلای تو اَم
پای تا سر شده ام ، محـوِ تماشای شما
مات و مبـهوتِ سیه چشمِ فریبای شما
چاره ای کن دلِ بی طاقتِ ما را که شده
همه دَم در بدر و عاشق و شیدای شما
آنکه در صاعقه ی عشقِ تو افروخت، منم
حرفِ دلدادگی از شعرِ تـو آموخت، منـم
آنکه پـروانـه صفت، در دلِ آتشکـده ات
چشمِ خود را به نگاهِ تو فقط دوخت منم
به نقشه نقش غارت می‌زند باز
دم از جعل هویت می‌زند باز
خلیج فارس ، تاریخ من و توست
چه کس تاریخ را خط می‌زند باز؟
وعده اردیبهشتی را به من دادی که حال
نیمه‌ای از آن گذشت و نیم دیگر می‌رود
من که دلتنگم نمی‌دانم که دلتنگم شدی؟
جان ما دریاب ، عمری را که دارد می‌دَود