گاهی تمام آدمی جمع شده در عنصر...

گاهی تمام آدمی جمع شده در عنصری به اسم امید ....
امید را که از آدم بگیری دیگر هیچ چیز برایش باقی نمی ماند و فروپاشی می کند .
فروپاشی در اتم به معنای هلاکت آن است اما در آدمی به چه معناست ؟
من گمان میبرم هر گاه همه زندگیت را از دست رفته بدانی و همه امیدت واهی تلقی شود همان جاست که یک بار می میری و این درست در زمانی است که تنها روزنه نیز پوشانده شده و نفس در سینه ات حبس می ماند .
آنجاست که خودت را از دست میدهی .
خود .... همان تنها سرمایه ای که داریم !
مگر نه آنکه جمع اتم هاست که مارا می سازد و ما ماه عسل اتم هستیم ؟ پس گرفتن امید آدمی هلاکت سرمایه آدمی است و دادن تمام غم های عالم به او ...
مبادله سختی است تو همه چیزت را به آنی به غم پیشکش کرده و اندوه به یکباره بر تخت پادشاهی تکیه می زند .
غم و ناامیدی دست در دست هم وارد شده و در نبود غم جانشین همان حسی است که مدام میگوید دیگر نه !
امید آدمی را نگیرید حتی اگر میدانید نمی تواند حتی اگر می دانید که نمی شود شاید تمام حیات آدم ها وابسته به همان امیدی است که دارند . .
شاید تنها امید است که او را واردار میکند روی پاهاش بیاستند و ایستاده بجنگد .
هشدار! که امید را نگیرید که عواقبش جان یک انسان را به خطر می اندازد و چه قتل عام هایی که هر روز رقم می خورد ....!

به قلم نجوا