متن ناامیدی

ما معمولیا نه خودمون به خواسته هامون میرسیم نه آرزوهامون به جایی...

چرا سهم من از تو،
فقط چشم انتظاری بوده و هست.

پیراهن خاکستری آسمان/ دکمه ندارد
مثل ابرهایی که / باران ندارند
و علف های هرز / به دهان هیچ بزی / خوش نمی‌آید.

هر وقت تصمیم میگیری که خوب باشی،
هر چی نامرده سر راهت سبز میشه؛
همین که تصمیم بگیری تو هم نامرد بشی..
یه آدم خوب پیدا میشه که حالا تو اون ادم سابق نیستی...
میدونی، منم یه زمانی خوبه بودم؛
ولی حالا دیگه خیلی وقته که خسته ام...

چه سخت است تنگ ماهی بودن
اگر بشکنی قاتلی و اگر نشکنی زندانبان
خوش به حال آب!

گـاهی اونقـدر بـد دلت مـیشکنه
که حتی!
نـای اعتراض هـم نـداری
فقـط
نگاه می کنی و
بیصدا میروی

وقتی که من زشت باشم ، حتی اگر تمام آینه های جهان را تکه تکه کنم ، زیبا نخواهم شد .

آسان به تو دل دادم و نشناخت دلت

قدرِ دلکم را؛ چه بگوید به تو دل؟

وقتی دل به تو دادم،
آرزو داشتم ترس هایم را بشکنی
نه دلم را.

خوبے زیادے ممڪنہ باعث شہ بقیہ رو از دست ندے، اما قطعاً خودت رو از دست میدے...

چون خانه‌ی ویران‌ شده بر رهگذرِ سیل
در طالعِ ما رفته که آباد نگردیم

وقتی از همه ناامید بودم تو امیدم شدی
قلبی که سال‌ها در سینه‌‌ام بی‌دلیل می‌تپید زیباترین دلیل‌ش شدی
روزها گذشت‌و وقتی تمامِ من شدی
قلبم را با دست‌های خودت که آرزویم گرفتنشان بود خاک کردی
غریب ماندم با نوشته‌های عاشقانه‌ای که برایت می‌نوشتم
بعداز تو هرکس که نوشته‌هایم را می‌خوانَد...

گل میدهی ، نو می شوی ، من در بهارت نیستم

بدترین بلایی که آدمی می تواند بر سر خودش بیاورد ناامیدی ست، لذت نبردن از لحظه های امروز و نگرانی برای فرداهاست، افکارهای خسته ای که همچون کوچه های پرپیچ و خم از هرطرف به بن بست می رسند.
حصارهایی بلند که سال هایی طولانی برچین نشده باقی مانده اند...

خسته از غمهای تکراریم، صبری برسان.

چگونه می توان کسی را ترساند که
شکمش فریاد گرسنگی می کشد
و روده های بچه هایش از نخوردن
به پیچ و تاب در می آید؟
دیگر چیزی نمی تواند او را بترساند.
او بدترین ترسها را دیده است...

ما زاده ی دردیم
ارامش سرابی بیش نیست

مهربان وساده بودم ساختم با هر کسی
حیف دنیا با تمام خوبی ام با من نساخت

باورِ مجبورم!
هر قدر هم که ابر بپرورانی
گوشه‌ی گمشده‌ی آسمان، پیداست
با تکان دادنِ فصل‌ها
بیدار نمی‌شود زندگی
با شوک‌های «طاقت بیاور، طاقت بیاور»
قلبِ غمگین
از درد
بر نمی‌گردد
چشم‌بندت را بردار!
آسمان،
همه جا یک رنگ نیست...

چه فایده ای دارد
نگران من باشی، ولی از من دفاع نکنی؟
خیلی دوستم داشته باشی‌، اما من را نفهمی؟
جای خالیم را حس کنی، اما سراغم را نگیری؟
چه فایده ای دارد
در میان دارایی های تو باشم اما مهم ترینشان نباشم.
•

بی‌منظره...
مثل گلدان بدون گل روی میز،
استکان بدون چای کنار سماور،
ساعتی که عقربه ندارد
و دری فاقد دستگیره؛
هرجا و هرچیز را نگاه می‌کنم پر است از بلااستفاده بودن؛
لبریز از نقص؛
تهی از حیات.
مثل من بدون تو،
که به هیچ کار نمی‌آید.

جیک جیک نکن!
کسی نمی‌شنود
کسی کاری ندارد از کجا و به کجا
کسی نمی‌پرسد چرا اینجا؟
جیک جیک نکن عزیز دلم!
کسی زیر بالِ یک اُفتاده را نمی‌گیرد
همه اُفتاده‌اند!!
حتی منی که ایستاده
با تو سخن می‌گویم،
خاطره‌ی یک درختم
- یک سایه -
که دیوارِ حیاطِ زندان...

هر کس به سهم خود
از دنیا چیزی برمیدارد
من از دنیا دست برداشتم...

خیلیا دلشون میخواسته دریا بشن
انقدر راکد موندن که مرداب شدن!