از میهمانانِ زمستانیِ این کره ی خاکی بودیم و انتظار کشیدیم...
در پاییز برگ های پوشاننده ی شرم مان را
متقابلن زمین ریختیم
و زمستان برهنه وار گذشت
تا پاییز آینده، باید بپوشانیم شان
برگ ها به جای شان باز نمی گردند
زخم ها بسته نمی شوند
همه چیز باز است بر پیکرِ این حزن
دیگربار این برگ ها زنده خواهند شد؟
پنجره یی یادآورِ «هیچ گاه گویان» جواب می دهد
آرزوی اش برهنه گیِ زمستان است
نه پوشیده شدن از سرِ سازش گری
آرزوی اش تحققِ عریانِ سرماست
و هیچ گاه گرمای شرم نیست.
"نیلگون مارمارا" شاعر ترک
ZibaMatn.IR
