متن آنا گاوالدا

آنا گاوالدا :

زندگی حتی وقتی انکارش میکنی
حتی وقتی نادیده اش میگیری
حتی وقتی نمی خواهی اش
از تو و هر چیزِ دیگری قوی تر است.

آنا گاوالدا:

چیزی که باعث می شود ادمها کنار هم نمانند حماقتشان هست
نه تفاوت هایشان

آنا گاوالدا:

هر بار که میخواهم به سمتت بیایم
یادم می افتد دلتنگی
هرگز بهانه خوبی برای تکرار یک اشتباه نیست!

آنا گاوالدا:

از کسانی که همه چیز را محاسبه می کنند بترس و هرگز قلبت را در اختیار آن ها نگذار ؛ آن ها حساب عشقی که نثار تو می کنند را نیز دارند
و روزی آن را با تو تسویه می کنند ...

آنا گاوالدا:

در زندگی همیشه غمگین بودن از شاد بودن آسان تر است !
ولی من اصلا از آدم هایی خوشم نمی آید که آسان ترین راه را انتخاب می کنند
تو را به خدا شاد باش و برای آن که شاد شوی هر کاری از دستت بر می آید...

آنا گاوالدا:

در خانه ای که آدم ها یکدیگر را دوست ندارند، بچه ها نمی توانند بزرگ شوند. اینطور نیست ؟
نه نمی توانند !
شاید قد بکشند، اما بال و پر نخواهند گرفت ... !

گریزِ دلپذیر

وقتی می مانی و می بخشی
فکر می کنند. رفتن را بلد نیستی. باید به آدمها ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ را متذکر شد. آدمها همیشه نمی مانند.یک جا در را باز می کنند و برای همیشه می روند.

برشی از کتاب گریز دلپذیر
آنا گاوالدا

آنا گاوالدا :

به هرحال زندگی
بگویی نگویی بلوفی بیش نیست ، نه؟
میز بازی کوچک است ، کارت ها ناقص..
و آنقدر ضعیف به دست آورده ای که رغبت نمیکنی بازی را تا آخر بروی...

آنا گاوالدا:

عشق مانند بیمار شدن است !
نمی دانی چطور اتفاق می افتد ،
عطسه می کنی ، یکهو می لرزی
و دیگر دیر شده است ؛
تو سرما خورده ای !

آنا گاوالدا :

مهم نیست در کجا زندگی می کنیم
بلکه مهم این است که در چه وضعیتِ روحی به سر می بریم.

آنا گاوالدا :

عشق بین ما همواره وجود داشت
اما به سادگی و غیرقابل استفاده بود ، سنگین ، راکد در درون ما ، بیهوده و بی روح مثل یک جنایت یا مجازات
عشق ما چیزی جز صبری بدون آینده و انتظاری بدون هدف نبود...

زندگی همین است؛
اراده ء راسخ تان را در ترک سیگار تحسین می کنید و بعد یک صبح سرد زمستانی تصمیم می گیرید چهار کیلومتر پیاده بروید تا یک پاکت سیگار بخرید!

آنا گاوالدا :

زندگی را همانجا یاد گرفتم ، توی گل فروشی
دسته گل های کوچک برای همسران و دسته گل های بزرگ برای معشوقه ها.

چقدر باید بگذرد تا آدمی بوی تن کسی را که دوست داشته از یاد ببرد؟
و چقدر باید بگذرد تا بتوان دیگر او را دوست نداشت...؟



آنا گاوالدا
من او را دوست داشتم

آنا گاوالدا :

از کسانی که همه چیز را محاسبه می کنند بترس و هرگز قلبت را در اختیار آن ها نگذار !
آن ها حسابِ عشقی که نثار تو می کنند را نیز دارند و روزی آن را با تو تسویه می کنند…

آنا گاوالدا :

عشق مانند بیمار شدن است ؛
نمی دانی چطور اتفاق می افتد
عطسه می کنی ، یکهو می لرزی و دیگر دیر شده است ، تو سرما خورده ای...

آنا گاوالدا :

هر چه بیش تر بی اعتنایی می کردم
بیش تر عاشقش می شدم ، و هر چه بیشتر عاشقش می شدم ، کم تر باورم می شد
خود را ناتوان ، در بند و از دست رفته احساس می کردم ، بی حرکت ، تسلیم !

دوستش...

آنا گاوالدا :

عطرها
بی رحم ترین عناصر زمینند ؛
بی آنکه بخواهی تو را می برند
تا قعر خاطراتی که
برای فراموشیشان
تا پای غرور جنگیدی !

آنا گاوالدا:

- در خانه ای که آدم ها یکدیگر را دوست ندارند، بچه ها نمی توانند بزرگ شوند، اینطور نیست؟
- نه، نمی توانند. شاید قد بکشند، اما بال و پر نخواهند گرفت ...

آنا گاوالدا :

من آدم نرفتن ام
آدم دوست موندن
یا اصلا آدم دیر رفتن ام
خیلی دیر...
اما وقتی برم
دیگه آدم برگشتن نیستم
آدم مثل قبل شدن نیستم
باور کن !

آنا گاوالدا:

گاهی بی هیچ بهانه ای کسی را دوست داری ،
اما گاهی با هزار دلیل هم نمی توانی یکی را دوست داشته باشی !

آنا گاوالدا :

در خانه ای که آدم ها یکدیگر را دوست ندارند
بچه ها نمی توانند بزرگ شوند ، شاید قد بکشند
اما بال و پر نخواهند گرفت

سردم است. مثل بچه ها گریه می کنم.
دلم می خواهد هرجایی جز اینجا باشم.
از خودم می پرسم با چه حالی برگردم خانه.
رو به آسمان می کنم ؛ حتی یک ستاره هم در آسمان نیست.
گریه ام بیش تر و بیش تر می شود.
امیدم از همه جا...

آنا گاوالدا :

وقتی با خودم خلوت می کنم
مثل اینه که بیرون رفته باشم
تو خودم گم میشم ، گردش می کنم
درونِ آدم خیلی بزرگه !

با هم بودن