اکنون، بشمار تا دوازده،
و در آستانه‌ی عدد،
در خلوتی مطلق
نفس‌ها را از هیاهو بازداریم—
نه کلمه‌ای، نه اشارتِ دستی؛
نه لرزشی اضطراری در بندِ اندام.
در چنین سکونی
که بی‌تکاپو، بی‌ماشین،
شهریارانه بر صحنه‌ی هستی فرود می‌آید،
ما را درمی‌رباید
به اتحادِ بی‌نام و بی‌جهت
در ورای عرف...
