کاش علی را سوی نامردان نمیبردی حسین حرمله با تیر میخواهد که سیرابش کند باز گردانش به خیمه مادرش دلواپس است شاید امشب لحظه ی بر دامنش خوابش کند اعظم کلیابی بانوی کاشانی
آهو برِّه دلی را می برد چشم سیاهی گل نورسته ای رخساره ماهی نشانده پرتو گلبرگ خورشید به روی کاکلی تاج و کلاهی به عطر سیب سرخ نازنینی شمیمی می فشاند گاه گاهی درون غنچه ی لبهای خشکش نمانده ناله در سودای آهی در آنسوتر کنار خیمه گاهش نشسته در...
تیر از کمان رها شد/ با حلقت آشنا شد/ با تیر حرمله، آه/ سر از تنت جدا شد قربان روی ماهت/ آخر چه بُد گناهت/ منگر چنین به بابا/ می میرم از نگاهت پرپر زدی به دستم/ دیدم، تنت، شکستم/ حیران شدم عزیزم/ گریان به تو نشستم
