پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
بباف دارم را و روزگارم را سیاه کن آنگاه مرا بکش بالاچُنان که خرخره ام جریحه دار شود...
بی قرام نگارمتیره شد روزگارمابریم همچو بارانکجایی تو ای جان که طاقت ندارم...
دنیا و روزگارم توییبه همان بی وفاییو به همین ناسازگاری...
موهایم را بباف...ای دستهایتگره گشای روزگارم...