متن بی وفایی

به هرکی تک دل دادیم یا رد داد یا بریدش(:

می‌مانم بی‌خبر از حالت
بی‌تو غمت دارد می‌کشدم
می‌دانم زنده نمی‌مانم
بی‌تو اما دور از قلب خودم
تو
زمان ندادی به خنده هایم به گریه هایم
تو
اگر چه دلگیر اگرچه دلسرد بمان برایم
تو
اگر چه دلگیر، اگرچه دلسرد، دوباره برگرد
تو
تو می‌توانی بگیری ای عشق مرا از...

انگار که بخت با دلم یار نبود
چشمت‌پشتِ پنجره بیدار نبود

گفتم صدبار با رقیبم مَنِشین
گوشِ تو به حرفِ من بدهکار نبود.

احساس تو مرگ است برای قلبی که بی تو زندگی کرد💔

دل که بگیرد ، گرفته است...
حال از سرِ اینکه تو گرفتارم نیستی ،
یا اینکه آنقدر گرفتاری داری که وقت نمیکنی گرفتارم شوی...!

سهم من از تو و دنیات.
فقط حسرت دیدارت بود.

در بطن بطن قلب من
درخششی اگر باقی مانده
آن،
چراغ عشق توست!
روشنایی‌اش هم تنها تویی...
در جهان قلب تو نیز
آنچه از روشنایی قلبت
بیگانه و گم و فراری‌ست،
منم، من!
زیرا دیرگاهی‌ست
که دیگر نگاهی به عشق من نداری...

آنگاه که چنان فرشته‌ی مرگ
با عشقت،
قلبم را از سینه بیرون کشیدی و با خود بردی
گمان می‌کردم که
در آشیانه‌ی قلب خودت
جایش خواهی داد!
یا چون نهالی نورس
با چشمه‌ی چشمانت آبش خواهی داد و
تشنگی‌اش را فرو نشانده و سیرابش خواهی کرد
...
چه می‌دانستم تو...

نمی بخشمت هرگز
که طلوعِ زیبایِ لبخندم را
به غروب رساندی
تویی که
تمامِ عاشقانه هایم
با تو به پرواز در می آمد در آسمانِ خیال
آری تو...
هیچ میدانی
حق العشقی به گردنت دارم
هر چند که رفته ای
اما جایی
روزی
باید پس بدهی حقِ دلم را
سهمِ...

گذر نمیکند چرا..؟
خیال تو ز حال من

من گدای لب معشوقم و او.
از من دریغش میکند.

گر چه ات حسن زیاد است ولی پیش نظر
از وفا دور ترینی تو به دل قرص قمر
اولین کار بری دل که قراری ببری
چون که بردی دگر ناز بری تاب کمر

چرا غرقِ خودت کردی دلم را؟

تو که: از دم، درونت بی‌صفا بود

کجایی بگو الان تنها کسی که داشتم بهش اطمینان؛

آنکه به دل وفا نداشت.
مهرم اسرار نشود.

ابر آمد، خیمه زد بر چشمِ خسته در غروب
گریه برگِ نارسی شد در نسیمِ بی‌هروب

باد، خواب پنجره را با خودش تا دشت برد
مانده در دیوارها تصویرهایی بی‌سکوب

کوچه خالی بود و پای رفتنم در شکّ رفت
دل میانِ خاطراتی مانده از دیروز، چوب

دست بر دل، چشم...

شب به سر شد، ماه گم در پیچ‌و‌تاب ابرها
گریه می‌افتد به جانِ پنجره، بی‌دل، رها

باد، آوازش شکست از شاخه‌های نیمه‌جان
برگ می‌رقصد به روی کوچه در یادِ صبا

خشت بر خشتِ دلم لغزید و ویران شد تمام
قصه‌ام را ریخت بر دیوار، دستی بی‌وفا

چشم بستم، تا نبینم...

وقتی که برای مشقِ تو دست زدند

با جیغِ ریا تَبر تَبر دست زدند

جای رُخِ اسب و مهره ی شاه و وزیر

بزغاله ترین پیاده را دست زدند

بها دادن
به آدم‌های نمک‌نشناس‌
دهن کجی‌ست
به حیواناتِ وفادار

ای که احوال دلم می دانی
تا به کِی روی ز من گردانی
ز جفایت همه حیران ماندند
دوریت کُشت مرا پنهانی

بعد تو با رفتنت دنیا دگر دنیا نشد.
چشم خیس من دگر با رفتنت بینا نشد.
بعد تو بسیار بودن که خواستن جای تو.
جای تو باشند اما این دلم راضی نشد.

من باختم دنیای خود را در قمارش
باشد برای چشم هایش افتخارش

محدود او کردم جهانم را ولی غم
آمد از آنجا که نمی رفت انتظارش

دنیا تمام زخم هایم را بلد بود
اما نمک پاشید روی شاهکارش

چشمی که از شعر رقیبان سر درآورد
از خون دل هایم می...

اگرعاشق اندوهت باشی
اوهم روزی بی گدار به آب خواهد زد و خواهدرفت

رفتش چنان که باد، بی‌هیچ اعتنایی
نامم ز خاطرش، چو گردی بر گذر افتاد!