متن بی وفایی

کاش یهویی نرید؛
نیاید یکیو وابسته کنید و یهو برید!
این ته حروم زادگیه )):

نسیم نرم نوازش نشان نمی‌گیرم
ز باد و برگ و بهاران نشان نمی‌گیرم

سرشک سرخ سحرگاه می‌چکد ز نگاه
ولی ز چشم تو درمان نشان نمی‌گیرم

لبت چو لاله لطافت به باغ می‌بخشد
من از لب تو گلستان نشان نمی‌گیرم

شراب شوق شبانگاه شعله می‌گیرد
ولی من از می مستان...

تنها باشید اشکال نداره ولی تنها نذارید چون اوج لاشی بازیه :)

برایش نوشتم:
جانم!
نفس میکشم هنوز و
امیدى به زنده ماندنم هست
بیا!
بیا و همه چیز را از نو شروع کنیم
اینجا هواى بدونِ تو
خفه ام میکند...
پیغامم را دید
لبخندى زد و چه تلخ
همه چیز را تکذیب کرد
رفت!

ِ
یادت نره همجوره پات موندم
ولی تو همه جوره بی لیاقتیتو ثابت کردی!
ِ

التماس نمیکنم برگردی

حسرت کشیدن برازندته !

من چشم ندارم که ببینم...

چشم یارم به چشم دگری گرم شود...

دلیل مُردنم تویی
باور نداری
سینه ام را بشکاف
نبش قلب کن.

نمیخواهم سر قبرم بیایی
وقتی در زندگی به خانه ام نیامدی
نمیخواهم در مجلس تعزیه ام لب و لوچه ات آویزان باشد
درزنده بودنم،تورا این چنین زیاد دیده ام.

ما آدما یاد گرفتیم که گند بزنیم به احساساتِ آدمی که برامون میمیره

بعد تو با رفتنت، دنیا دگر دنیا نشد...

چشم خیس من دگر، با رفتنت بینا نشد...

بعد تو بسیار بودن، که خواستن جای تو...

جای تو باشند اما، این دلم راضی نشد...

عهد بستم که دگر از،تو نگویم سخنی
بی خیالت شده ام ...شعر تو را می‌خواند

مطمئن باش پشتش گرمه
اونی که راحت میذاره و میره!!

نمیتونی خودت رو تو دل بقیه جا کنی، بعدش بذاری و بری...قسم می خورم عاشقت بودم. ولی تو حتی نمی دونی عشق چی هست!

عاشقش بودم به او گفتم که دنیای منی

خر شد و مانند دنیا بی وفایی کرد و رفت

نیامد خم به ابرویم ز خنجر های بیگانه

ولی تا پای مرگ رفتم به لطف آشنایانم

نه یاری نه رفیق غمگساری
نه دلداری به وقت بی قراری

نه یک آدم که حوا را بفهمد
شده این روزها بد روزگاری


اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

منم محتاج آغوشت
توخواب وتوی بیداری
واکن آغوش و ثابت کن
هوامو دائماً داری


به گرمای تنت بسپر
من محتاج گرما را
به صد گلبوسه رنگین کن
تنی رنجور و تنهارا

بیا بازم بمون پیشم
تو مجنون شو منم لیلی
بیا ثابت کنم این رو
که میخوادت دلم خیلی


تومیدونی...

خنده از لب هایم رخت بربست،
و روشنایی چشمانم خاموش شد!
غم های گذشته ام سر بلند کردند،
و هرگز شاد و خندان نشدم.
چه سوت و کور شده آشیانه ی شبانه هایم!
نه دستی، نه صدایی!
یک بار دیگر خیال تو مرا ربود،
روح و فکرم در دستان توست...

گفتمش مونس شب هایم تویی
تاری از زلف سیاهش را داد
موقع رفتن ب همه یادگاری دادو به من انتظار سر راهش را داد..

گفتمش مینشینم همه عمر را ب انتظار..
امد سایه اش ب سنگ مزارم او بی وفایی نکرد.،
من وفادار ب او ماندم ،عمرم ز انتظار امدن...

گفت چه ویران گشته ای ..
خنده مستانه ای سر دادم...
گفتم :اگر صاحب خانه در خانه نباشد آن خانه با خاک یکسان می شود..

آباد بودم ویرانم کردی..


این مطلب یکی از اصل های مهم زندگی..

نویسنده المیرا پناهی درین کبود

من زنده بودم با دمِ رویاییِ امّید/
در دل نبود امواجِ «نا»؛ باور نمی کردم/

هرچند، دنیای نفس، بیتاب بود امّا/
مرگی نهفته، در خفا، باور نمی/کردم

شاعر: زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک غزل.

رضا رویگری:

واقعا چه دنیایِ بی وفاییه!
چه آدمهایی که همیشه روشون خیلی حساب میکردی
ولت کردن رفتن همه...
و این منو خُب اذیت میکنه
باز دوباره داره این اشک بی صاحب من در میاد...

تو دلبستن و دل دادن خیلی دقت کنید.اینکه یه دفعه پشتت خالی بشه خیلی بدتر از اینه که از اول کسی رو نداشته باشی.