بباف دارم را و روزگارم را سیاه کن آنگاه مرا بکش بالا چُنان که خرخره ام جریحه دار شود
بی قرام نگارم تیره شد روزگارم ابریم همچو باران کجایی تو ای جان که طاقت ندارم
دنیا و روزگارم تویی به همان بی وفایی و به همین ناسازگاری
موهایم را بباف... ای دستهایت گره گشای روزگارم
