متن زبان شاعرانه

اینجا، بر کرانه، دریاست.
آری، دریاست اینجا؛ لبریز از خویش، سرشار و سرریز.
از هر سو می‌جوشد،
به خویش می‌گوید: «آری»،
به خاموشی‌اش پاسخ می‌دهد: «نه»؛
نه می‌گوید، نه... نه... نه‌ای بی‌پایان.
به زلالی، به زایشِ کف‌ها، آری می‌گوید،
سپس، با غریوی سهمگین، نه می‌گوید.
و ما، آدمیانِ ناچیز،
در...

میهن‌پرست کوچک!
گلِ رُزِی کوچک،
گاهی می‌نمایی آن‌چنان نحیف و بی‌کس
که گویی در دل کف دستم خواهی گنجید؛
گویی که چنین در کف خواهم گرفتت
و از میانه‌ی نهفتگی
به دهان خویش خواهم بردت.

ولی ناگهان،
قدم‌هایم به قدم‌هایت می‌رسد
و لب‌هایم با لبانت،
رشد کرده‌ای.
شانه‌هایت چون دو...

درخواست خاموشی

اکنون، می‌توانند در آرامشم واگذارند؛
اکنون به فقدانم خو می‌گیرند.

می‌خواهم پلک‌هایم را ببندم.

من تنها پنج چیز می‌طلبم،
پنج ریشه‌ی برگزیده.

نخست: عشقی بی‌کرانه.

دوم: تماشای خزان.
بی‌پرش برگ‌ها و فرودشان بر خاک،
وجودم ابتر است.

سوم: زمستانی باوقار،
بارانی که دوستش می‌داشتم،
و نوازش آتش، در...