بر نمی گرداند سرش را حتی آنکه آشنا صدایش می کند پاشیده بر صورتش اسیدی تاریک که پوشیه می زند حتی بر باورش برگردان سرت را ماه پیشانی! ونگوگ غمت را می کشد بستری شدن در چشم های تو آرزوی هر پنجره ی مجنونی ست برگردان سرت را ماه پیشانی!...
از وسعت زیبایى ات هیچ میدانى!؟ که لندن را به وقت صبح شب هاى پاریس و عصرهاى ونیز را به سخره گرفته است..!!
به تو که میرسم؛ مکث میکنم. انگار در زیبایی ات چیزی جا گذاشته ام مثلا در صدایت... آرامش، یا در چشم هایت... زندگی،
